email: zildjianace@gmail.com
Blog: ZildjianStories
Author's Note:
Fresh from the cave pa ito mga paps! LOL Sumasakit na talaga ang ulo ko sa kwentong ito though medyo nag-eenjoy din naman ako sa kaalamang marami akong pweding ma-impluwensyahan sa kwentong ito. Hindi naman siguro lingid sa ating lahat na halos 80% ata nang mga readers ng kwentong ito ay naranasan ang ma-in love sa kanilang mga bestfriends.
Alam ko rin na medyo over used na ang kwento ng mga
magkakaibigan na nagkakaibigan kaya naman ginagawa ko talaga ang lahat ng
makakaya ko para lang maging iba ang dating at atake nito sa ibang mga kwento. (Di nga lang ako sigurado kung iba nga ang
dating) hehehe Basta yun na yon! Pagpasensyahan niyo na ako kung maraming
paligoy-ligoy sa kwento ko ngayon basta rest assured na gagawin ko ang lahat
para ma-satisfy ko kayo sa nalalapit na pagtatapos nito.
TOMAS! – Ako’y
talagang tuwang-tuwa sa bagong pangalan mo hahaha. From Phanton ngayon ay ikaw
na si Tomas ang dakilang sawsawan ng bayan LOL. PEACE!!
Hans – Isa ring
rason kung bakit medyo naging colorful ang araw ko ngayon hahaha. Kakaiba ang
kakulitan mo’t pagiging persistent. Keep it up!! Bwahahaha
DISCLAIMER: This story is
a work of fiction. Any resemblance to any person, place, or written works are
purely coincidental. The author retains all rights to the work, and requests
that in any use of this material that my rights are respected. Please do not
copy or use this story in any manner without my permission.
“Siguradong masaya ang beach party
na naisipan ng mga kaibigan mo Ken.” Ang wika ni Nhad habang binabagtas namin
ang daan pauwi. Muli itong nagpumilit na ihatid ako sa kabila ng pagtanggi ko
sa kanya.
“Ayon nga. Sobrang bilis magpasya ng mga sira-ulong ‘yon.”
Isang buntong-hininga ang pinakawalan ko. Kahit kailan talaga pahamak sa
katahimikan ko ang mga sira-ulo kong kaibigan na kasamahan ko rin sa trabaho.
“Nakakatuwa nga sila eh, magulo sila pero kakaiba ang kaguluhan
nila, hindi nakaka-asar.” Ngingiti-ngiting wika nito.
“Mukha ngang tuwang-tuwa ka.”
“S’yempre naman! Kasama ako sa inimbihatan nila, ibig
sabihin no’n makakasama kita ng matagal.”
Hindi talaga ako makapaniwala sa kagiliwan nito. At mukhang
ikinatutuwa nito ang nakuhang pagkakataon para makasama ako. Somehow nakaramdam
din ako ng tuwa na malaman na may isang sumasayang tao dahil lang sa makakasama
ako. Masarap sa pakiramdam na may isang taong nangangailangan at nagpapahalaga
sa ‘yo.
“Pero ‘di ba may trabaho ka? Huwag mong sabihing gagayahin
mo ang mga kasama kong wala nang ibang ginawa kong hindi ang um-absent sa
trabaho.”
Pansamantalang ibinaling nito ang tingin sa akin, mula sa
binabaybay naming kalsada, bago sumagot.
“I wouldn’t mind na um-absent kung ang kapalit naman no’n ay
makakasama kita ng matagal.”
Tinablan ako sa sinabi nito. Nakaramdam ako ng pag-iinit ng
aking mukha kaya naman ako na agad ang bumawi ng tingin sa kanya. Kakaiba
talagang bumanat ang isang ito, walang kupas kung manggulat.
“Adik ka talaga.” Ang nasabi ko na lang at narinig itong
napahagikhik.
Ako man ay nagugustuhan ko na rin ang presensiya ni Nhad.
Hindi lang dahil sa natutulungan nitong
makalimutan ko kahit papaano ang mga
problema ko sa buhay kung hindi pati na rin ang kagiliwan nitong nakakahawa.
With him, nagagawa kong makaramdam ng saya at kapanatagan sa aking dibdib.
Nhad had this ability na mapasaya ang sinumang taong
madidikit dito at iyon ang isang bagay kung bakit hindi ko rin magawang itaboy
siya, kahit na sumasalungat minsan ang isip at utak ko. I needed him dahil kung
wala ito, baka tuluyan na akong nawala sa katinuan sa gitna ng mga problemang
ako rin mismo ang may gawa.
Hindi ko tuloy minsan maiwasang isipin kung bakit hindi pa
sa kanya tumibok ang puso ko. Alam ko namang kahit ilang araw pa lang kaming
magkakilala ay totoo at sinsero ang mga ipinapakita nito sa akin. Sadya nga
atang hindi gano’n kadaling turuan ang puso. Madaling sabihing kaya mong
bumitaw pero ang totoo napakahirap gawin niyon. Pero sabi nga nila, moving on
is a process, walang mangyayari kung hindi mo sisimulan ang prosesong iyon.
“Nhad, t-tungkol pala roon sa sinabi mo––”
“`Wag mong masyadong isipin iyon Ken, sabi ko nga sa iyo
hindi na importante kung may pag-asa ba ako o wala. Ang importante sa akin ay
hindi mo tinanggihan ang panliligaw ko. Sarili ko nang diskarte kong papaano
ako makakapasok sa puso mo.” Seryoso at puno ng kasiguraduhan nitong wika.
“A-Ayaw ko lang naman na umasa ka.”
“Kung hindi ako aasa, paano ko maipapakita sa iyo ang
sincerity ng intention ko? I need to hold on to hope, that I may get the things
that will make me happy in the end. Nasa pag-asa ang pagkamit ng mga bagay na
makabuluhan para sa atin. Ganyan ang buhay Ken, `yan ang paniniwala ko.”
May point naman ito ngunit hindi ko pa rin magawang hindi
mag-aalala kung sakaling hindi nito makuha ang bagay na magpapasaya sa kanya.
Alam ko ang pakiramdam kung papaano ma-disappoint, at iyon ang dahilan kung
bakit hindi ko masyadong matanggap ang sagot nito.
“P-Paano kung mabigo ka? Ano ang gagawin mo?”
“Kung mabigo man akong makuha ang gusto ko, then I will
start moving on. Risk-taker ako Ken, but I know how to handle my disappointments
in life. Life has many things to offer, ang importante you were brave enough to
take some risks para wala kang what regrets sa huli.”
Tinamaan ako sa mga sinabi nito. Kahit saan kasing anggulo
tingnan tama ito. Ako lang talaga ang nagpapahirap sa sitwasyon ko. I may not
be as brave like him pero sa tingin ko kaya ko naman gawing simple ang buhay ko
tulad nito.
“You’re right.” Kapag kuwan ay wika ko. Sa tingin ko
naibigay ko na rin ang lahat para makuha ang pagmamahal ni Matt, at ngayong alam
ko nang kahit ano pang gawin ko ay hindi nito kayang matugunan ang
narararamdaman ko, I might as well let go of my feelings for him and start to
move on. Hindi lang para sa akin kung hindi para na rin maisalba ang
pagkakaibigan namin.
Ilang minuto pa ang nakalipas at narating din namin ang
apartment na tinutuluyan ko. Bukas pa ang mga ilaw sa loob, ibig sabihin ay
gising pa si Martin.
“Salamat ulit Nhad.” Wika ko sa kanya nang makababa ako sa
sasakyan nito. “Hindi nalang muna kita iimbitahan sa loob sa susunod nalang.
“Ayos lang.” Nakangiti naman nitong wika.
Akmang tatalikod na ako para tunguhin ang pintuan ng
apartment namin nang tawagin ulit ako nito.
“Ayos lang ba kung tawagan kita kapag nakarating na ako sa
bahay?”
Hindi ko napigilang mapangiti sa pagkailang na nakikita ko
sa mga mata nito. Kahit pala ang tulad nitong agresibo kung pumorma ay
nakakaramdam din ng kahit konting hiya.
“Kapag tumanggi ba ako, ‘di ka magpupumilit?” May bahid ng
pagbibiro kong sabi.
Doon lang muling gumuhit ang mapang-akit nitong ngiti.
“Magpupumilit pa rin.”
“Ayon naman pala eh. Ingat ka sa pag-uwi, hihintayin ko na lang
ang tawag mo.”
“Great! Later then!” Ang magiliw nitong wika at
nagmamadaling pinaharurot na ang sasakyan nito.
Ang weird talaga
minsan ng isang iyon. Napapailing
kong sabi sa aking sarili habang hindi pa rin nawawala ang ngiting nakaguhit sa
aking mukha.
Pagkapasok na pagkapasok ko ng bahay ay nakita ko si Martin
na naka-upo sa sofa. Walang ekspresyon ang mukha nito habang nanunuod ng TV, ni
hindi man lang ito nag-abalang tumingin sa akin kahit pa man alam nitong naroon
ako.
I want to make things right for both of us. Iyon ang
ipinangako ko sa aking sarili nang mabigyan ako ng pagkakataong makapag-isip
kaninang matapos kaming makapag-usap.
Alam kong hindi pa huli ang lahat para maayos ko ang gusot sa pagkakaibigan
namin.
“Kumain ka na ba?” Pagsisimula ko ng usapan. “Bumili ako ng
ulam para sa atin. Maghahanda na ba ako?”
“Hindi pa ako nagugutom.” The coldness of his voice really
pains me, pero hindi ako susuko. Gusto kong maibalik sa dati ang pagkakaibigan
namin. Kahit iyon na lang masaya na ako.
“Pero hindi ka pa ‘ata kumakain buong araw Matt, sabayan mo
na ako. Masarap pa naman itong binili kong ulam tsaka––”
“Hindi ka ba marunong umintindi? Hindi pa ako nagugutom,
kung gusto mong kumain, kumain kang mag-isa mo!”
Nagulat ako sa naging reaksyon nito. Bakas ang galit sa mga
mata niya na kahit kailan ay hindi ko pa nakita. May mga tampuhan kami ni
Martin noon, pero hindi ako nito nagagawang singhalan ng tulad ngayon. Sa unang
pagkakataon nakaramdam ako ng takot sa kanya. Oo, natakot ako dahil hindi ko na
kilala ang taong kaharap ko sa mga oras na iyon.
Mukhang napansin naman nito ang takot na rumihestro sa mukha
ko. Agad na nawala ang galit sa mukha nito at napalitan iyon ng pagsisisi.
“A-Ano bang nangyayari sa iyo Matt?” Hindi ko maiwasang
maitanong sa kanya. Ramdam ko na kasi ang pagbabago rito na lalong ikinasasama
ng loob ko dahil alam kong ako ang rason sa mga pagbabago nito.
Napayuko ito, marahil para maitago sa akin ang kung anumang
p’wede kong makita sa mga mata niya. Ganito naman lagi si Martin noon pa. Ayaw
nitong nakikita ng ibang tao ang kung anumang emosyon na meron siya; para sa
kanya ang pagpapakita ng emosyon ay isang kahinaan.
“Hindi ko alam.” Ang halos pabulong nitong sabi. “Ano bang
nangyayari sa atin Ken? Bakit tayo umabot sa puntong ganito?” Lalo akong
nahabag nang makita ko ang pagdaloy ng luha sa pisngi nito.
What have I done?
“Matt…”
“Pareho tayo ng gusto sa buhay –ang may mapatunayan sa mga
sarili natin. Kaya nga tayo agad na nagkasundo at naging matalik na
magkaibigan. Simula no’ng una tayong magkakilala tayong dalawa na ang laging
nagtutulungan. Kinaiinggitan tayo nang mga kaibigan natin dahil hindi tayo
mapaghiwalay. Pero bakit naging ganito? Bakit tayo umabot sa puntong
magkakasakitan tayo?”
Ramdam ko ang bigat at sakit sa bawat mga salitang
binibitawan nito. Mas masakit pala na makita mo ang taong pinahahalagahan mo na
nasasaktan at nahihirapan. Doble pa sa sakit na naramdaman ko no’ng malaman ko
sa sarili ko na hindi niya ako magagawang mahalin ng higit pa sa isang kaibigan.
Dahil kung noon ay parang sinasaksak ang puso ko sa katutuhanang iyon ngayon,
parang dinurog ang puso ko sa nakikita ko sa kanya.
“Nahihirapan na ako Ken, hindi ko na alam kung ano ang
gagawin ko. Natatakot akong tuluyang mauwi sa wala ang mahabang pinagsamahan
natin.”
“Matt..” Tuluyan nang kumawala ang mga luhang kanina pa
nagbabadyang pumatak sa aking mga mata. Wala nang ibang dapat sisihin kung
hindi ang sarili ko. Imbes na makuntento na lang ako sa kung ano ang meron kami,
ay naghangad pa ako ng higit pa roon. At dahil sa sobrang paghahangad kong
makuha ang pagmamahal nito para sa pansarili kong kaligayahan ay hindi ko na
napansin na unti-unti ko na palang sinisira ang pagkakaibigan namin.
“Ikaw lang ang nag-iisang taong umintindi sa akin. Ikaw lang ang tanging taong pinahalagahan ako at ipinaramdam sa akin na hindi ako nag-iisa.”
“Kaya pa naman nating ayusin ito Matt. Itatama ko ang mga pagkakamali
ko. Aminado naman ako na kasalanan ko ang lahat ng ito.” May bahid ng
pagsusumamo kong wika. Ayaw kong mawala na lang ng basta-basta ang pinagsamahan
namin.
“Hindi mo naiintindihan Ken. Hindi lang ikaw ang may
kasalanan kung bakit tayo nagkakaganito. Hindi mo ba napapansin, pareho na
nating nasasaktan ang isa’t isa. Nasasaktan na kita at nasasaktan mo na rin
ako.”
Napakagat-labi ako sa mga huling salitang binitiwan nito.
Siya na mismo ang nagsabing nasasaktan ko na siya at dahil iyon sa nararamdaman
ko sa kanya.
Ganito ba talaga ka kumplikado
ang magmahal?
“Kapag nagpatuloy pa tayo sa ganito, tuluyan na nating
masisira ang pinagsamahan natin.”
Hindi ko nagugustuhan ang itinatakbo ng usapan namin. May
pakiramdam akong may hindi tamang mangyayari.
“Maaayos natin ‘to Matt, tulad ng mga problemang hinarap natin noon. `Wag lang tayong bumitaw sa isa’t isa. Kung nagawa natin no’n, magagawa pa rin natin ngayon.”
Sunod-sunod ang ginawa nitong pag-iling. Unti-unti na akong nawawalan
ng lakas sa nakikinita kong kahahantungan ng lahat.
“Matt..” Ang nagsusumamo kong sambit sa pangalan nito. Ayaw
kong isipin na isusuko na nito ang pagkakaibigan namin dahil hindi ko alam kung
papaano ko iyon matatanggap. Lalo pa’t alam ko sa sarili ko na ako ang dahilan
ng lahat.
“Magkanya-kanya na lang muna tayo Ken. Habang hindi pa natin
tuluyang nasisira ang respeto natin sa isa’t isa.” May bahid ng lungkot nitong
sabi pero naroon din sa boses nito ang determinasyon sa kanyang sinabi.
Bigla akong nawalan ng kakayahang makapagsalita sa mga
narinig sa kanya. Alam ko sa isip ko, na gusto kong tumutol sa gusto nitong
mangyari, pero hindi ko magawang maisaboses ang pagtutol na iyon. Ang mga
luhang masaganang dumadaloy sa aking pisngi ang siyang tanging nagsasabi kung
gaano ako nasasaktan sa naging desisyon nito.
“Mas makakabuti sa ating dalawa ang bigyan ang isa’t isa ng space
at panahon para makapag-isip. Ayaw kitang saktan Ken, alam mo ‘yan. Pero hangga’t
hindi ko alam kung ano ang nangyayari sa akin, kailangan ko munang lumayo para
hindi kita tuluyang masaktan ng lubusan.”
Tumayo ito sa pagkakaupo sa sofa at lumapit sa akin. Pinahid
ng mga kamay nito ang mga luhang wala pa ring humpay na dumadaloy sa aking
pisngi. Ngumiti ito – isang ngiti na
puno ng sakit at pagsisisi.
“`Wag mong isisi ang lahat sa sarili mo Kenotz, dahil ako
rin, alam ko’t aminado ako na may mga naging kasalanan din ako sa ‘yo.”
“Sigurado ka bang ayaw mong samahan ang mga kaibigan mo?”
Ang wika ni Nhad.
Natuloy ang beach party sa pangunguna ni Jay na sinuportahan
naman ng iba pa naming kasamahan. Sa isang beach resort hindi kalayuan sa
lungsod kami nagpunta na pag-aari ng Ninong ni Lantis. Ayon sa apat na
magkakaibigan, naging malaking parte na sa kanilang lima ang lugar na iyon. Sa
resort daw sila palaging nagpupunta kapag gusto nilang makapagrelax at
makapagbonding no’ng high school pa lang sila.
Maganda ang beach resort kahit pa man artificial white sand
lang iyon. Alagang-alaga ang dagat kaya naman napakaganda nitong pagmasdan sa
natural na kulay nitong asul at ang mga buhay na corals do’n. A best place for
scuba-diving sabi pa nga ni Lantis.
“Dito na lang muna ako Nhad.” Walang gana kong wika habang
pinapanuod ang mga kasamahan namin na naghahanda nang mag-boating.
“May problema ba Ken? Napansin ko, no’ng tinawagan kita
matapos kitang maihatid sa apartment niyo naging malamig at matamlay ka na.
Kanina sa kotse habang papunta tayo rito hindi ka rin umiimik. May nagawa ba
akong hindi mo nagustuhan?” Bakas ang pag-aalala sa boses nito.
Umiling lang ako bilang pagtugon sa kanya. Hanggang ngayon
ay hindi ko pa rin matanggap na tuluyan nang lumayo si Martin. Matapos ang
gabing makapag-usap kami nito ay hindi ko na siya naabutan pa kinabukasan.
Nakapanlulumong makita kong wala na rin ang mga gamit nito
sa kanyang k’warto. Hindi ko akalain na aabot kami sa puntong kailangan naming
maghiwalay ng landas dahil lang sa isang problema na hindi ko agad nagawan ng
paraan para maisaayos ito.
Narinig ko itong napabuntong-hininga.
“I know something is bothering you Ken, you can’t hide it
from me, pero kung hindi ka pa handang pag-usapan ang kung anuman `yang
gumugulo sa ‘yo hindi kita pipilitin.”
Hindi ito umalis sa aking tabi. Tahimik naming pinanood ang
mga kasama naming masayang naghaharutan at nagkukulitan mula sa Cottage na
kinauupuan namin. Habang ang iba naman ay nagkanya-kanya na ng ginagawa. Tulad
na lang ni Jay na nag-scuba diving na. Nagpapasalamat ako kahit papaano kay
Nhad dahil sa pinapakita nitong pag-intindi sa sitwasyon ko at hindi paglisan
sa aking tabi.
Ilang minuto pa ang lumipas nang lumapit sa amin sina Lantis
at Maki.
“Pambihira talaga si Nicollo! Nagpunta lang dito sa beach
para matulog!” Napapalatak nitong wika. “Oh, kayong dalawa, bakit dito kayo
nagmumukmok? May LQ na agad kayo?” Pagpansin nito sa amin.
“Huwag mo nga silang pakialaman Maki.” Saway ni Lantis dito
bitbit ang kuting na laging pinagtatalunan nila ni Nicollo.
“Masama na bang magtanong? I just wanted to extend my help
you know.” Tugon naman nito sa kaibigan na abalang kinakalikot ang mga baon
naming pagkain.
Pinukol ni Lantis ito ng masamang tingin na tinugon lang ng
kaibigan nito ng pagkikibit ng balikat.
“Nhad pare, p’wede mo ba akong samahan sa kotse ni Nico?
Naroon pa ‘ata ang mga cooler na may laman ng inumin natin. Ang ulupong kasing
yon, hayon at natulog na agad. Si Jay naman busy sa pakikipagtitigan sa mga
isda sa ilalim ng dagat.”
Napatingin naman sa akin si Nhad na para bang humihingi ito
sa akin ng permiso. Kaya talaga nitong iparamdam sa akin kung gaano ako
kahalaga sa kanya. Tumango naman ako bilang pagtugon.
“Sige, tara”
Nang makaalis ang dalawa ay naiwan kami Lantis sa Cottage.
Tahimik nitong pinapakain ang kanyang alagang pusa habang ako naman ay tahimik
ring pinagmamasdan ang masayang pag-bo-boating ng mga kasamahan ko sa trabaho.
“Hindi mo dapat hinahayaang maapektuan ng problema mo ang
mga taong nakapaligid sa ‘yo.” Kapag kuwan ay wika ni Lantis.
“Hah?” Medyo naguluhan ako kung sino ang tinutukoy nito. Nasa
pusa kasi ang tingin nito na para bang iyon ang kanyang kinakausap.
Bumaling ang tingin nito sa akin. Seryoso ang mukha nito at
walang mababakas ng anumang pag-aalinlangan.
“Don’t you think it’s kinda unfair on his side? He only
wanted to enjoy his time with you. Pero dahil sa nagmumukmok ka, pati siya ay
hindi na rin magawang makapagsaya. Kung may problema ka, mas magandang
kalimutan mo na lang muna nang hindi mo maapektuhan ang mga taong malapit sa ‘yo.
Besides, nagpunta tayo rito para aliwin ang mga sarili natin.”
Literal akong napanganga sa kaprangkahan nito. Pero hindi
ako nakaramdam na na-offend ako sa sinabi niya dahil totoo naman iyon. Sadyang
hindi lang ito marunong magpaligoy-ligoy at sasabihin nito ang kung anumang
nakikita nitong mali ng walang pag-aalingan.
“Sometimes, you have to hide your pain for the sake of those
who care for you. You may be facing a tough time right now pero hindi ibig
sabihin no’n na kailangan mong idamay ang mga taong nagmamalasakit sa iyo.”
Nakaramdam ako ng hiya hindi lang sa kanya kung hindi pati
na rin sa sarili ko. Hindi nga naman tama na idamay ko sa kamiserablehan ko ang
mga taong wala namang ginusto kung hindi ang pasayahin ako. Nasanay kasi ako
noon na laging may Martin na laging nariyan para tulungan ako at ngayong
tuluyan nang nawala ito ay hindi ko na alam kung papaano ko patatakbuhin ng
tama ang buhay ko. Hindi lang ang pagkakaibigan namin ni Matt ang nasira kung
hindi pati na rin ang pagkatao kong nakadepende sa kanya at nasanay na nasa tabi
ko lang siya lagi.
Aaminin ko, malaking kawalan sa akin ang paghihiwalay ng
landas namin ni Martin. Masyado kong idenepende ang buhay ko sa kanya, to the
point na lahat ng naging kilos at desisyon ko ay palaging kasama siya.
Eveything now is new to me para akong isang bagong tao na walang
kamuwang-muwang sa mundo.
Ngayon ko lang napagtanto na sumobra na ang pagmamahal ko sa
bestfriend ko. Dahil ngayong wala na ito ramdam kong hindi na kompleto ang
pagkatao ko. Because Matt was everything for me.
“Don’t let your problem ruin the whole you. Sinasayang mo
lang ang pagkakataon at pagmamalasakit ng ibang tao para sa’yo.” Then he walked
away.
Naiwan akong nakayuko. I guess I have to start a new life –a
life without Martin. Kailangan kong magpakakatatag para sa mga taong nagmamahal
sa akin lalo na sa pamilya ko na umaasa sa akin at patuloy na sumusuporta sa
lahat ng aking mga ginagawa.
Itutuloy: