Best of Both Worlds: Chapter II

Best of Both Worlds: Chapter II

Written By : Nataniel

---

“Ikaw?” wika ni maangas kong classmate.

“Oo, ako.” Nag-angas na rin ako. May tension sa pagitan naming dalawa na pinili na lang ng mga kasama niya na wag indahin. Yung iba naman ay nagulat lang din sa nag-aangasan sa harap nila. Buti na lang wala gaanong tao sa cafeteria ng mga panahon nayun dahil maaga pa.

“Okay.” Maikli niyang sambit. Aba’y anong nangyari dun? Naduwag?

“Anak, uuwi na ako ng province ah. Ingatan mong sarili mo at please wag na wag makikipag-away. Iwas sa gulo ah?” paalala ni Mommy nang maihatid ko siya sa terminal ng bus. Habang pinagmamasdan ko ang nakahelerang bus sa terminal ay naisipan kong sumama na lang sa kanya. I’m starting to feel homesick. Pero di dapat, kakasimula ko pa lang sa college diba? And matatag ako. That incident earlier is just a bump in the road. Malalampasan ko din yun. Magde-detour na lang ako.

Adjusting to a new life…

Tagal naman ni Mommy nagpadala ng kasambahay. Mamatay ako kakakain sa mga fastfood chains dito sa paligid eh!

3 days na din ang nakakalipas nang magsimula ang klase at nang simulant ko ang bagong setting ng pamumuhay ko. Mag-isa wala pang katulong, isa pa lang ang kaibigan, at di ko pa kabisado ang lugar.

I got confused pagpasok ko ng first class that day kasi balisa lahat ng tao, kinabahan tuloy ako. Sa pagkakatanda ko wala naming nabangit na may exam or what. Inikot ko ang aking tingin sa paligid pati na din sa labas ng classroom, normal naman ang lahat; wala naman atang artista sa campus ah.

Nilapitan ko si Anne at sinalubong ako ng ngiti. Binigyan ko siya ng nagtatanong na ekspresyon habang tinuturo ang paligid. Na-gets naman niya ang ibig kong sabihin.

“Ah yan? Plano for the Acquaintance Night.” Sabi niya na nakangiti pa rin.

“Acquaintance night?” balik tanong ko.

“Yeah. Yung party to welcome the freshmen.” tumango naman ako sa kanya.

“So ba’t sila parang balisa at di mapakali?”

Nagsmile na naman ang may sayad kong bagong kaibigan, yung tipong ngiting-aso na borderline ngiting adik. “Marunong ka bang sumayaw?”

“Medyo.” Hesitant kong sagot. Kinabahan tuloy ako sa kung anong isusunod niyang itatanong.

“Oh, thank goodness!” tinaasan ko lang siya ng kilay. “Sinali kita. Hehe” Sabi ko na nga ba may kalokohang ginawa ang babaeng to. Wala naman akong problema sa pagsasayaw eh, sakatunayan ay active ako sa extracurricular nung high school, dancing , singing and even oration and declamation, nasalihan ko na rin. Hyper-active ako kumbaga noong high school.

“Okay. Kaylan ang practice?” sabi ko sabay labas ng book and notes ko for Biochem Class at nilapag ang mga ito sa armrest ng upuan ko.

“Sa Friday after ng first period?” mahina niyang tugon na wari’y nahihiya o nagdadalawang-isip.

“Okay… ba’t parang may kick ‘tong usapan na to?” wika ko nang nakataas ang kilay sa kanya. Ngiting sobrang hilaw lang ang gumuhit sa mga labi niya.

“Kasi, si Nathan ang leader at mag-oorganize eh.” Sabi ko na nga ba at may issue ang usapan na to. Pero napagtanto ko na okay lang kahit siya ang leader, di ko aatrasan ang hamon na ‘to. Sabagay, wala naman siyang magagawa kasi free for all student naman na nanggaling sa respective block nila ang sumali eh.

“Tapos?” ipinakita ko kay Anne na wala sa akin kung si Nathan ang makakasama ko kahit dapat ay nainis na ako bagkus ay na-excite pa ako. Para nga talagang natural sa akin ang maghanap ng gulo.

“Okay lang ba yun sa’yo? Diba may iringan na kayo first day pa lang?” nag-aalala niyang wika. Naiintindihan ko din naman ang sabi ibig niyang sabihin.

“Professionalism, yan lang Anne. Yan lang ang sagot sa issue naming dalawa.” Proud kong sabi sa kanya. “I can hold off my sleeve if he can do the same. Anyway, I’m not dancing for him. I’m dancing for our block and for the audience, right?”  tumango lang siya na para bang “tingnan na lang natin kung ano ang mangyayari.” Kahit ako man din ay ganun ang nasa isip ko.

Nagsimula na nga ang practice nang Friday after the first class. Masaya naman ang practice. I get to know a lot of my classmates na karamihan ay galing din sa eskwelahan na to. Nakakausap ko naman sila ng matino at lahat sila ay medaling kausap, sila kasi yung tipong go-with-the-flow lang sa kung ano ang sabihin ni Nathan.

Napansin kong may sinuggest na dance step and sequence si Mitch, isa sa classmate ko nab ago ko lang nakilala. Bagama’t di ito tahasang dinecline ang suhestyon ni Mitch, ay ganoon pa rin ang ending. Declined. Lahat nang napag-ensayuhan naming ay pawang idea ni Nathan. He had this way of declining suggestions that does not offend other people yet would make one person feel like their idea is of no good. Eto yung ginagawa niya, tatango siya at magssmile, kunwari susubukan ang idea tapos poof! Sasabihin niya sayo na hindi kaya or hindi bagay then back to his plan. Natapos naming ang final rehearsal at masasabi kong maganda naman ang kinahinatnan ng pagiging manipulative and controlling ni Nathan. Masasabi kong alam niya nga kung ano ang ginagawa niya. Sa katunayan, magaling magsayaw si Nathan, he has this grace na makikita mo lang sa mga taong may talent talaga sa pagsasayaw, even the most bizarre steps, kaya niyang gawing kaaya-aya at ka-nais-nais sa mata. For one moment there, nakalimutan kong asungot ang isang ‘to. Masakit mang aminin, mas magaling siya sa akin sa larangan ng sayawan.

Ayun at dumating na nga ang araw ng Acquaintance Party. Dumating ako nang bandang 5 pm kasi ang sabi ay 6pm magsisimula at kumuha pa ako ng room. Alam ko naman na di peak season ngayon dahil July pa lang kaya, di na kailangan magreserve.  Andun lahat ng mga Clinical at Class instructors pati na din ang Dean namin na sa katanda-tanda ay nakuha pang magboots at mag-backless. It was a really disturbing view kaya umiling na lang ako at ibinaling ang tingin sa entrance kung sino ang mga standout na papasok at least dun man lang mag-enjoy ako.

Pumasok ang isang medyo may kaliitang babae na napaka-pamilyar sa akin, di ko agad nawari kung sino siya hanggang sa makalapit ito sa akin at nagsalita. Classy yet sexy ang dating niya sa suot niyang alanganin gown at alanganin stripper-club outfit.

“Ganda ko noh?” wika niya sa akin. Di ko agad nakilala na si Anne pala yun dahil naka-glasses ito at kulot na ang buhok. Halatang buong araw nag-ayos.

“Ilang oras mo naman yan pinaghandaan?” isik ko dito. Ayaw ko lang aminin na maganda siya sa gabing iyon.

“Wala ka talagang bayag nuh? Sabihin mo na lang kasi na nagagandahan ka sa akin.” Pabiro nitong sabi. If I know, kahit pabiro ang pagkasabi niya ay damang-dama niya ang pagyayabang niya. Feeler talaga.

“Ewan ko sa ‘yo. Nga pala san na ang iba?” tanong ko nang mapansin kong kami palang ni Anne ang nandoon. Bale sampu kaming sasayaw sa competition tonight.

“Nagtext naman sila na papunta na. Mostly sa kanila. Nga pala, saan mo nilagay gamit mo? Yung susuotin mo mamaya?” tanong niya pertaining to the outfit na napagkasunduan ng grupo. Halata namang itinanong niya lang iyon para makilagay na rin ng gamit kung saan ko nilagay ang mga gamit ko.

“Nagrent ako ng room. 612. Lagay mo na lang din dun. Matagal pa naman din magstart ang competition, after pa ng dinner.” Sa isang five-star hotel kasi idinadaos ang mga ganitong okasyon lalung-lalo na kung party ng Nursing Department. Expected dahil ang Nursing ang pinakamayamang department ng University; ang dami kaya namin and ang mahal ng tuition.

“Yaman ah? Sige, dito ka lang ah? ‘Wag na wag kang aalis!” banta niya at tuluyan nang naglakad palabas ng Convention hall. Nababagot na ako kakaupo sa isa sa mga table na nakalaan para sa block namin.

“Saan na ang iba?” tanong ng isang lalaki na kakarating pa lang at nakatayo sa kabilang bahagi ng table, nakaharap sa aking kinauupuan. Di ko siya nilingon, busy ako kakakalikot ng cellphone ko. Malamang isa lang siya sa mga classmates ko.

“Si Anne pa lang at ako ang nandito.” Maikli kong sagot, busy pa rin kakalaro ng Temple Run.

“Hi Nathan.” Wika ng isang babae. Malamang si Anne. It grabbed my attention nang marinig ko ang pangalang Nathan. I looked up and saw him smiling to Anne. He’s on his navy blue tuxedo and his hair is well-kept, malayung-malayo sa kadalasan kong nakikita sa school. And his eyes are deep blue. Di ko din maalala kung blue ba talaga ang mata niya dahil di naman kami nagkakatinginan kahit sa practice, dahil alam niyo na, mag-iinit lang ulo namin sa isa’t isa. Gusto ko sanang itanong kung totoo yun o contact lens pero naalala kong di pala kami close. Haha. Though there’s something na iba sa aura niya tonight. It felt gloomy and sad?

“Niel?” naalimpungatan ako nang marinig kong sambitin ni Nathan ang pangalan ko. Nakatulog ba ako? O sadyang natulala lang? Anong nanyari? Bigla kong tanong sa aking sarili.

“hah?” sagot ko na parang ewan.

“Sabi ko, di pa ba dapat magbihis?” pag-ulit niya sa kanyang itinanong noong nasa ibang planeta ako. Na-distract ba ako sa presence ni Nathan? Shet! Ganoon na ba talaga ako kaaffected sa inis ko sa taong to? At ba’t ako kinakausap neto?

“Ah, di pa. Mga before dinner na siguro. After pa naman ng dinner ang dance.” Sabi ko. Nabigla ako dahil medyo neutral ang nagging sagot ko sa kanya. Sabagay, no point in acting hostile kung mabait naman ang approach niya.

“Saan niyo nilagay ang mga gamit niyo?” tanong nito.

“Room 612. Lagay mo na lang dun. Sabay na tayo akyat mamaya para magbihis.” Masayahing sabi ni Anne. Tumango lang ito at tinanggap ang keycard kay Anne. Umalis na din ito.

Makalipas ang ilang oras ay dumating na din ang iba pa naming kasamahan, dumating na din yung iba naming ka-block na di sumali sa sayaw. Sa mga kasamahan ko naman sa sayaw eh, puro “Room 612” lang ang sinasagot ko sa tanong nila kung saan na ang mga gamit namin, sabay abot ng keycard. Kung alam ko lang na ganito, nakihati nalang sana sila sa room. Not that I’m complaining about the payment.

Ang daming kung anu-ano pang ginagawa, production number dito na kinain naman ng sandamakmak na speeches; from the Dean, Batch President, President ng school at mga piling Instructors. Kulang na nga lang pati janitor ay magsalita sa taas ng stage.

Maya-maya pa ay matatapos na rin ang mahahabang litanya ng mga tao. At magdi-dinner na din kaya napagpasyahan namin na umakyat na sa kwarto upang magbihis. Kahit medyo gutom na ay napagpasyahan namin na pagkatapos na naming magperform kakain.

“Kinuha mo lang talaga ‘tong room na ‘to para lagyan ng gamit para sa party tonight?” tanong ni Enzo, isa sa kasama namin.

“Partly, dito na din ako mag-oovernight. Sayang din kasi eh.” sagot ko. Tunog-loner nga ang statement nay un, pero sa katunayan, totoo naman din.

“Dito na din tayo mag-sleepover! May after party pa diba?” si Anne.

“Kung okay lang kay Niel, game lang ako. Pero magpapaalam muna ako sa parents ko.” Sabi ni Mitch.

Tumango lang ang iba tanda na open sila sa idea pero yun nga lang kailangan pa nila magpaalam. Nagbihis na ang apat na mga babae sa CR. Habang kami naman ay naiwan sa labas para makapagbihis na rin.

“Nathan di ka pa ba magbibihis?” tanong ni Mark na busy sa pagbibihis nang mapansin nitong nakaupo lang sa malaking kama si Nathan.

“Mamaya na lang siguro.” Kinuha neto ang cellphone niya mula sa bulsa niya at nagpaalam na lalabas muna ng kwarto.

Natapos na din kami lahat na magbihis, simpleng dark maong pants lang at personalized shirt na neon colors ang print, nakasulat rito ang block name naming pati mga kung anu-ano pang mga artistic and sometimes weird shapes and strokes.

Hindi pa rin bumababa si Nathan na ang sabi kanina ay susunod din agad after magbihis nung nakasalubong naming ito pababa ng Hotel. Habang busy pa ang lahat sa dinner, minabuti kong umakyat muna upang tingnan kung buhay pa ba ang isang yun at para na rin kunin ang tie na nakalimutan ko. Ewan ko ba kaninong idea ang magneck-tie gayong nakashirt lang naman kami.

Pagbukas na pagbukas ko ng pinto ay inabutan kong nakaupo si Nathan sa kama, di pa din nagbibihis at para bang humihikbi. Tama bang nakikita ko? Si Nathan umiiyak? Swerte ko nga naman. Pero imbes na matuwa ako dahil nakita ko si Nathan sa isa sa mga panahon kung kailan siya vulnerable at down ay iba ang nararamdaman ko. Awa? Di ko matatanto kung ano, ang alam ko lang ay di ko kaya ang maging masaya sa nasaksihan ko.

“Okay ka lang Nate?” kapagkwanay wika ko. Nate? Saan galing yun?

Itutuloy…