Chances Chapter 15

by: Zephiel

email: zildjianace@gmail.com

URL: http://zildjianstories.blogspot.com

Natapos rin ang chapter na ito. HAHAHAHA maraming salamat sa mga taong ngayon ay naghihintay nang maipost ito. Sana ay magustohan niyo ang kalokohan ko rito..

Gusto ko rin pong sabihin na ma-dedelay ang sunod na chapter nito gawa nang paalis ako mamaya papuntang Manila. Hkhkhk May mga aayusin kasi ako doon para sa nalalapit kong pakikibaka sa buhay ko. lol Anyway wag kayong mag-alala basta’t may time ako doon gagawin ko ang sunod na chapter nito pero hindi ako mangangako ha.

Enjoy Reading nalang guys and keep the comments coming sana ay hanggang sa huli suportahan niyo ang kwento ni Renzell Dave at ni Alexis. Ingat tayo lagi.. Zephiel

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Any resemblance to any person, place, or written works are purely coincidental. The author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rights are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.

---

---

Alexis

---

Tulad ng ipinangako ko kay Dave, nang matapos ko ang lahat ng dapat kong gawin sa probinsya namin ay umuwi na ako pabalik sa trabaho ko kung saan naghihintay sa akin ang taong naging pangulo nang buhay ko. Ang taong naging misyon na ata sa mundo ang asarain ako na ang kinahantungan ay pareho kaming na hulog sa isa’t isa.

Noong una ay hindi ko lubos na mapaniwalaan na ang tulad ni Renzell Dave Nivera ang bubunto’t sa akin kahit saan ako mag-punta. Kahit noong una ko palang siyang makita nang pumasok ito sa bar ay may naramdaman na akong kakaiba sa kanya. Ang tindig nitong lalaking lalaki, ang galaw nitong kita mo ang confidence na lalo nagpapadagdag sa tikas nito. Ngunit nang makita ko itong nakipag laplapan sa isa sa mga costumer naming babae noon ay agad na nawalang parang bula ang paghanga ko sa kanya. Lalo na nang lumapit ito sa akin at mag-yabang.

Who would have thought na ang taong nakarinig kong paano ako hiwalayan ng taong una kong minahal ay ang taong sunod na mamahalin ko. Ang kaso nga lang hindi ko talaga maiwasang hindi mag-alinlangan tuwing maalala ko ang estado nito sa buhay na malayong-malayo sa akin. Kung baga suntok sa buwan na may isang tulad niya ang iibig sa isang tulad ko.

Binago ang lahat ng pagaalinlangan kong iyon nang kahit sa maikling panahon ay makilala ko ito. Lalo akong nahulog sa kanyang maginoo pero bruskong paguugali na laging lihim na nagpapangiti sa akin. He maybe a childish sometimes but that doesn’t change the fact that Renzell Dave has lots of things to be proud of. His looks, his overwhelming confidence at higit sa lahat ang sweetness nitong laging nagpapakilig sa akin.

“Sir Alex, nakabalik na pala kayo.” Ang bati sa akin ng isa sa mga tauhan ng seventh bar.

“Kamusta ang kita?” Nakangiti kong balik dito sabay tungo agad sa pwesto ko kung saan sabi ni Sir Red ay naruon ang mga reports sa nagdaang dalawang lingo. Ito ang una kong dapat gawin kaya maaga akong pumasok ngayon kahit medyo bangag pa ako sa alikabok na nasinghot ko sa ordinary buss na nasakyan ko.

“Si Sir Ace po ang nag-manage ng bar habang wala kayo. Na busy rin daw po kasi si Sir Red sa pagaasikaso sa negosyo nang asawa niya.”

Alam ng lahat ng tauhan sa bar ang relasyon ng mga amo namin dahil hindi nila iyon tinatago sa mga tao. Proud na proud pa nga ang mga ito na ipakilala sa mga kaibigan at costumers nila ang mga partners nila na isa sa kinaiingitan ko noon.

Nagsimula akong mangarap na may isang taong darating sa buhay ko na tulad ni Sir Red at Sir Rome na mamahalin ako nang totoo. Inakala kong si Ian na iyon ngunit sadyang mailap ang totoong pagmamahal sa mga katulad ko. Bukod sa wala na nga akong maipagmamalaki maliban sa deploma ko na kung hindi pa dahil sa mababait kong amo ay di ko makukuha ay mababaw pa ang self-esteem ko. Siguro dahil mula pagkabata ay naging tampulan na ako nang tukso. Bakla, bading, ilan lang yan sa maraming tawag sa akin ng mga kalaro ko noon sa akin.

Pero imbes na mag-mukmok ako sa isang tabi ay nagsumikap akong makapagtapos para maipakita sa kanila na kaya ko ring gawin ang nagagawa nang mga “Normal” na katulad nila.  Nasanay akong ignorahin ang mga taong walang magandang masasabi o walang maitutulong sa akin. Binaliwala ko ang mga taong mag-bibigay lang sa akin ng ibayog sakit dahil ayaw ko nang masaktan. Nagsawa na ako sa iba’t ibang klaseng pasakit na naranasaan ko noon.

“Sige, tapusin niyo na agad ang paglilinis para makapagbukas na tayo. Nakakahiya kay Sir Red kung maabutan pa niya tayong naglilinis ganitong mag-aalas-sais na.” Ang pagtatapos ko nang usapan namin para makapagsimula na akong basahin ang mga reports na iniwan sa akin ni sir Ace.

Tulad ng inaasan hindi ako pinahirapan ni sir Ace sa reports na iniwan nito. Halatang alam na alam nito ang ginagawa kahit paman hindi management ang profession nito kaya naman madali ko itong natapos. Iba na rin ang seventh bar ngayon medyo may kahirapan na rin lalo’t marami na ang naidagdag sa mga items namin.

Dumating si sir Red gaya nang sabi nito.

“Good evening po sir Red.” Bati ko dito.

“Sabing Red na lang eh.” Nakangiti nitong sabi. “Good evening din sayo. Kamusta ang iniwang reports ni Ace natapos mo na ba?” Sabi pa nito.

“Tapos na sir, pero bukas ko nalang po i-submit sa inyo i-review ko muna siya at baka may mali ako sa computation.”

“Walang problema. Paki reserve pala ang VIP table para sa mga kaibigan ni Dorwin.”

“Sige po sir Red.”

“Red.” Pagtatama nito. “Dapat masanay kanang tawagin ako sa pangalan ko dahil… uhmm oh well kailangan  ko pa palang sunduin si Dorwin. Sige Alex, see you later.” Sabay talikod nito sa akin at madaliang lumabas ng bar.

Dahil na rin sa araw iyon ng sabado ay agad na napuno nang tao ang seventh bar sa acoustic band na tumutugtog tuwing Friday at Satuday. Ito ang mga araw na kailangan talagang hands on kaming lahat sa trabaho namin.

Nagsisimula palang ang bar na ito ay empleyado na nila ako. Mabuti nalang at nasabihan ako nang dati kong ka-klase no’ng college na may isang bar na bagong bukas at nag hahanap ito nang mga crew kaya naman agad akong pumunta at nag-apply. Swerteng ako ang kauna-unahang taong natanggap ng mga ito.

Nasubabay-bayan ko lahat ng pangyayari sa loob ng bar na ito. Ang proposal ni sir Carlo kay maam Tonet, ang walang kamatayang sweetness ni sir Red at sir Dorwin. Ang pagiging late lagi nina sir Rome at sir Ace, ang panunuyo ni sir Vincent kay maam Angela at ang surprise birthday party ni sir Chad kay maam Mina. Lahat ng magandang kaganapan na iyon ay nasaksihan ko sa pananatili ko sa seventh bar.

Malaki ang naging utang na loob ko sa mga amo ko dahil kung hindi sa tulong nila ay hindi ako makakapagtapos. Kaya ipinangako ko sa sarili ko na hanggat sa kailangan nila ako ay ibibigay ko sa kanila ang serbisyo ko.

“Excuse me.” Pagtawag sa aking pansin ng isang costumer na kung hindi ako nagkakamali ay ang kasama noon ni Dave nang unang makilala ko ito sa bar. Ito rin ang kasama nito noong mag-kita kami sa grocery store bago ako umuwi nang probinsya.

“Y-Yes sir?” Ang medyo nabigla kong pagtugon.

“According to Red may-reservation na raw kami rito.” Nakangiti nitong wika sa akin.

Kung titingnan ang hitsura nito’t porma masasabi mong nabibilang rin ito sa mga taong nagmula sa karangyaan. Gwapo rin ito’t maganda ang pangangatawan laging nakangiti ang mga mata nito na animoy nangaakit palagi.

“Ah kayo po ba ang mga kaibigan ni sir Dorwin? Yes sir, naka-reserve na po ang VIP table sa inyo. Samahan ko na po kayo.”

“Cool. Salamat.”

Sinamahan ko nga ito at doon ko lang naalala na dati na rin pala itong nagpupunta sa bar noon. Sadyang mailap kasi ang mga ito sa tao at lagi nilang pinipili na sa labas pumuwesto tuwing pupunta sila nang bar. Siguro gawa nang marami akong inaasikaso ay hindi ko na nabigyan ng pansin ang grupo nila. Hindi naman kasi sila ang tipo nang grupo na nagpapapansin.

“Siya ba yung tinutukoy mo Brian?” Wika nang isa sa mga kasama nito.

“Walang duda siya nga.” Nakangising wika naman ni Brian.

Napakunot tuloy ako nang noo dahil sa sobrang pagtataka. Alam kong ako ang tinutukoy ng mga ito dahil lahat sila ay sa akin nakatingin.

“Uhmmmm….” Wika naman nang isa na sinamahan pa nito nang paghimas-himas ng kanyang baba.

“C’mon baby, don’t make him feel uncomfortable” Wika nang isang babae na kasama nang mga ito.

“Oo nga naman Chuckie.” Ani naman ng isa.

“By the way Alex these are my friends Chuckie, his Wife Lexa, and Niel. Guys, meet Alex, the manager of seventh bar.” Pagpapakilala nito sa akin sa mga kaibigan niya.

May pagaalinlangan kong inabot ang mga nakalahad nitong kamay sa akin dahil ang totoo talagang naging uncomfortable ako sa mga ito. Lalo na sa mga ngiti nila na para bang nanunukso at nangaasar.

“It was nice to finally meet you Alex.” Wika nang babaeng nagngangalang Lexa.

“Nice to mee you din po maam.” Mahiya-hiya kong sabi. “Our waiters will be the one to take your orders. Enjoy the night.” Pagpapaalam ko sa mga ito. Hindi ko na talaga kasi matagalan ang mga nakakagagong ngiti nang mga kasama nito.

“What do you think of him guys?” Ang narinig ko pang wika ni Brian. Hindi ko na inabala pa ang aking sarili na marinig ang magiging pagtugon ng mga kaibigan nito. Hindi talaga ako sanay na ako ang pinaguusapan ng kahit na sino. Nasanay ako sa tahimik kong mundo na walang nakikialam sa akin at pumapansin.

Nagsimulang tumugtog ang banda at nagsimula na rin dumagsa ang tao. Naging busy kaming lahat sa pag-assist sa mga costumer namin. Dumating sina sir Dorwina at sir Red kasunod ang iba ko pang amo ito ang araw ng bonding nilang mag-kakaibigan.

Kanina pa ako hindi mapakali dahil sa hindi pa dumarating ang taong hinihintay ko. Mag-iisang lingo naring hindi tumatawag sa akin si Dave. Inisip kong busy ito masyado sa kanyang trabaho gaya nang lagi nitong reklamo tuwing tatawag siya sa akin.

“Sir Alex, gusto ho kayong makausap ng isa sa mga costumer.” Ang wika sa akin ng isa sa mga waiters namin.

“Bakit, anong problema?”

“Hindi ko po alam sir.” Wika nito.

“Sige, samahan mo ako sa mesa nila.”

Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa o dapat akong maasar nang makita ko ang taong gustong makipag-usap sa akin. Aaminin kong hindi ko inaasahan na mag-kikita pa kaming muli at hindi ko inaakalang makakaramdam ako nang kirot sa muli naming pagkikita. Ang akala ko ay sapat na ang dalawang lingong bakasyon para makalimutan ko ang damdamin ko sa kanya pero mukhang nagkamali ako.

Pinilit kong huwag ipakita ang sakit na nararamdaman ko sa mga oras na iyon. I know somehow tanggap ko nang wala na kami pero iba parin pala kapag nakikita mo ang taong dati mong minahal na may kasamang iba habang ikaw ay nakakulong parin sa nakaraan niyo.

Pero nang maisip ko si Dave, parang nabawasan ang kirot na iyon. Si Dave ang sumalo sa akin no’ng panahon na inakala kong wala na akong silbi sa mundo. Ang simpleng pangaasar at pagpapansin nito sa akin ang naging dahilan para makalimutan ko ang sakit na ibinigay sa akin ni Ian noon.

Dave was the person who manage to accept my worst kaya siguro lang na dapat sa kanya ko rin ibigay ang buong ako. Kung ano man ang nakaraan namin ni Ian that was part of the past at ngayon kailangan ko nang tanggapin na hindi na talaga kami pwedi sa isa’t isa. Tulad niya, may iba na ring laman ang puso ko ngayon at yon lang dapat ang iintindihin ko hindi ang pride kong nasaktan noon.

“Gusto mo raw akong makausap?” Pormal kong tanong sa kanya.

“Ah Alex, kamusta?” Ang wika nito.

“Okey naman ako. May problema ba sa orders niyo kaya mo ako pinatawag?”

Alam kong nabigla siya sa ipinapakita kong formality sa kanya. Siguro ay inaakala nitong ako parin ang dating Alex na habol ng habol sa kanya. Ang Alex na laging nagpapakita nang interes sa kanya.

“Ah, wala naman. Gusto ka lang makilala nang boyfriend ko.” Wika nito marahil ng makabawi sa pagkabigla.

I’m fully aware of what he’s trying to do. Gusto niyang makita na umiyak ako’t mag-makaawang bumalik siya sa akin. Well, di ko naman siya masisisi dahil iyon naman talaga lagi ang ginagawa ko noon. Kay tagal na panahon ko na palang ipinilit ang sarili ko sa isang relasyon na ako nalang ang nagmamahal. Kung hindi pa dumating sa akin si Dave, marahil ay habol na naman ako nang habol ngayon sa kanya.

Ibinaling ko ang tingin ko sa kasama nitong mataman akong tinitignan. Binigyan ko ito nang isang ngiti na tinugon naman nito nang isang ngiwi.

“Hi.” Bati ko dito sabay lahad ko nang kamay sa kanya.

Alanganin nitong tinanggap ang pakikipagkamay ko.

“Edrick.”

“Alexis.” Pagpapapkilala ko rin dito. “Balik muna ako sa pwesto ko. Sabihin niyo nalang sa waiter kong may mga orders pa kayo.” Pormal kong pagpapaalam sa mga ito na tinugon naman nila nang tango at pilit na ngiti.

Mag-sisinungaling ako kung sasabihin kong hindi ako nasaktan dahil ang totoo may konteng sakit akong naramdaman pero I have to move on. Tapos na ang mga araw ng pagpapakatanga ko kay Ian. Dapat ko nang tanggapin na hindi talaga kami para sa isa’t isa. Life’s what you make it. It is always your choice if you’re going to let yourself be stuck on your agony or take another chances of life.

Alam kong sa akin parin nakatingin si Ian dahil nararamdaman ko ito pero hindi na ako muling bumaling pa sa kanya. Ayaw ko na ring pahirapan pa ang sarili ko. Nagawa ko na ang bagay na di ko kayang gawin noon ang tanggapin sa sarili ko na may mga bagay talagang hindi nakalaan sayo.

Natapos ang unang set nang banda. Napuno nang palakpakan ang loob ng bar dahil sa magandang performance nila. Sakto namang naaninag ko ang pamilyar na bulto ni Dave. Muli kong naramdaman ang pagwawala nang aking puso. Kakaibang tuwa ang aking naramdaman ng muli ko siyang makita pero, agad na napalitan ng pagtataka ang tuwang iyon ng mapansin ko ang magandang babaeng nakalingkis sa braso nito.

Sino ang kasama niya? Ang di ko maiwasang maitanong sa sarili ko.

Lumapit ito sa mesa kung saan nakaupo ang mga amo ko. Hindi ko mapigilang hindi makaramdam ng selos habang masaya itong nakipagbatian sa mga kaibigan ng bayaw nito hanggang sa biglang nabaling ang tingin nito sa akin at mag-tama ang aming tingin.

Ako na mismo ang unang nagbawi nang tingin sa kanya. Ewan ko ba pero, kahit wala naman akong karapatan ay nakaramdam ako na ibayong selos at insecurity sa kasama nito. Bukod kasi sa maganda ito’t pang modelo ang tangkad ay masasabi kong kahit sa malayo ay bagay na bagay sila.

Ilang minuto pa ang lumipas at kasama na nito ang mga kaibigan niya sa VIP table habang ako ay hindi na alam kong ano ang gagawin ko.

“Alex.” Bahagya pa akong nagulat ng nasaharapan ko na pala si Ian

“Anong kailangan mo?” Nakakunot noo kong tanong sa kanya. Hindi ko na kasi maitago ang pagkairita ko lalo’t sa nakikita kong lampungan ni Dave at ng kasama nito.

“There! Yan ang na miss ko ang pagiging mataray mo.” Nakangisi nitong sabi.

“Kung may kailangan ka sa waiter mo sabihin.”

“It’s obvious that you are trying to get rid of me. Bakit, may iba ka na bang kinababaliwan ngayon?” Maangas nitong sabi.

“Look Ian, may boyfriend kana kaya kung ako sayo siya nalang ang atupagin mo.” Pagtataboy ko pang lalo sa kanya.

“Is that the reason why you’re avoiding me? Paano kung sabihin ko sayong hindi ko siya boyfriend at mag-kabarkada lang kami?” May bahid ng panunukso nitong sabi. Hindi ko alam kung ano ang gustong palabasin nito ang alam ko lang nagsisimula na akong maasar sa kanya.

“What are you trying to prove Ian?” Di ko maiwasang maitanong sa kanya.

“That you are still madly in love with me at ayaw mo lang ipakita iyon. Hindi ko ine-exepect ang reaksyon mo kanina. I was expecting….”

“Na iiyak ako sa harapan mo at mag-mamakaawa?” Pagpapatuloy ko sa sasabihin niya. “I’ve change Ian, for the better. Ngayon ko lang kasi narealize how stupid I was for falling in love with a self centered beast like you.”

Alam kung hindi nito inaasahan ang maanghang na salitang isasagot ko sa kanya. Siguro ay hindi nakayanan ng pride nito na wala manlang akong reaksyon ng may ipakilala ito sa aking boyfriend niya kuno. Kaya ito nandito ngayon sa harapan ko.

“Anong ginagawa mo rito?” Biglang sabat ng isang pamilyar na boses at nang ibaling ko ang tingin ko dito ay bumungad sa akin ang galit na mukha ni Dave.

“At sino naman itong pakialamerong to?” Maangas na balik naman ni Ian dito.

“Dahan-dahan ka sa pananalita mo kung ayaw mong basagin ko yang bungo mo.” May bahid ng pagbabantang wika ni Dave. “Bakit siya nandito Alex?” Baling nito sa akin.

“Open sa lahat ang bar na ito kaya natural lang na nandito siya.” May pagkasaar kong wika. Hindi ko nagustohan ang tono nang pagtatanong nito sa akin.

“Narinig mo? Kaya kung wala ka nang sasabihin umalis kana’t naguusap pa kami ni Alex.” Wika naman ni Ian dito.

Isang nakakamatay na tingin ang ipinukol nito kay Ian.

“Sweety, saan ang CR nila rito?” Biglang singit ng babaeng kasama nito kanina sabay lingkis muli nito sa kanyang braso.

Sweety? Ibig sabihin may relasyon sila?

Sa narinig ay tuluyan ng umapaw ang kanina ko pang tinitimping galit. Wala itong ipinagkaiba kay Ian isa rin pala itong manloloko at mahilig mag-paasa nang tao.

“S-Sonja.” Medyo nabigla ito sa paglapit ng babaeng ang pangalan pala ay Sonja. Bumaling ang tingin nito sa akin na animoy gustong mag-paliwanag pero bago pa ito makapagsalita ay inunahan ko na siya.

“Kung may kailangan pa po kayo sa waiter niyo nalang sabihin.” At madalian akong pumasok sa kitchen room kung saan tanging kami lamang ang pweding makapasok.

Sobrang sakit ng naramdaman ko. Hindi ko akalain na sa isang gabi lang, ang parehong lalaking minahal ko ay parehong ring sasaktan ako. Umasa ako kay Dave, umasa ako sa pangako niyang hihintayin niya ako’t bibigyan namin ng pagkakataong makilala ang isa’t isa.

Kaya siguro hindi na ito nagparamdam sa akin dahil sa may babae na pala siya. All was just for a show para makabawi ito sa pang-iignora ko sa kanya noon. Wala itong ipinagkaiba kay Ian, parehong sarili lang nila ang iniisip nila. Wala itong pakialam kong may tao man silang masasaktan basta’t mapatunayan lang nila ang gusto nilang mapatunayan sa kanilang mga sarili.

Itutuloy: