Make Believe Chapter 07

by: Zildjian

email: zildjianace@gmail.com

UR: http://zildjianstories.blogspot.com

Author's Note:

Maraming salamat sa mga taong nagbigay ng kanilang komento sa nakaraang chapter! Hihihi Masaya ako na nagugustohan niyo ang daloy nitong bagong estoryang ginawa ko. Pasensiya na minsan kung delayed ang posting ko na dapat every other day, masyadong marami lang ginagawa si ako. Hihihihi

 Heto na po ang Chapter 07 ng Make believe naway magustohan niyo ang kabalbalan kong ito. Abangan niyo ang nalalapit na turn of events susunod na mga chapter. May ideya na kayo kay Ken at kay Martin isusunod naman natin ang pagpasok sa eksena ni Leonard o Nhad at kung anu ang nangyari sa mag-best friend kung sila ba ang magkakatuluyan o hindi. HAHAHA

 Pasasalamatan ko rin ang makukulit na tao sa chatbox ko na laging nagbibigay buhay sa aking blog at syempre sa mga co-authors ko na nag-share nang kanilang talinto sa paggawa nang estorya na sina; Fugi, Jay, Dranski at Justyn. Happy reading guys and keep the comments coming!

 DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Any resemblance to any person, place, or written works are purely coincidental. The author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rights are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.

---

Maganda ang buong bahay nina Jay. Talagang kabigla-bigla para sa amin na mga ka-trabaho niya, na ito pala ang tunay niyang mundo. Oo nga’t may pagkamadaldal rin si Jay lalo na kung gusto nito ang topic pero ni minsan ay hindi ito nagbabanggit ng tungkol sa estado niya sa buhay.

House party. Iyan ang masasabi ko sa setup nang makapasok kami sa loob ng malawak na garden nina Jay. Grupo-grupo ang mga tao, halatang hindi lahat ay magkakakilala. Ang ilan ay nasa tabi ng malalaking speakers at sumasabay sa tugtugin habang may mga hawak na bote ng beer. Ang iba naman ay kuntento na sa pagtatawanan kasama ang mga kakilala nila.

“Grabe, ganito pala kayaman itong si Jay.” Naibulalas ni Rex. Tulad ko ay hindi pa rin makapaniwala ang mga ito sa natuklasan.

“Speechless ako.” Ani naman ni Chelsa. “Akala ko mukhang mayaman lang ang isang iyon.”

“No wonder na parang hindi siya seryoso sa trabaho. I mean, wala siyang pakialam kung matanggal siya sa kaka-absent niya.” Wika naman ni Rachalet.

“And his circle of friends, hindi mga basta-bastang tao.”

Tama nga naman si Chelsa, hindi basta-basta ang mga bisita ni Jay. Sa mga hitsura palang ng mga ito alam mo nang ilan sa kanila ay nagmula sa may mga kayang pamilya lalo na ang grupong malapit sa mesang kinauupuan namin.

“I’m pretty sure nakita ko na yang Renzell Dave na ‘yan.” Ang biglang wika ni Rachalet na ang tinutukoy ay ang dalawang lalaki kanina na una na naming nakilala. “Kung hindi ako nagkakamali kapatid siya ni Dorwin Nivera. Minsan na siyang naging cover ng isa sa mga magazines as one of the few successful bachelors in his field.” Dagdag pa nitong wika.

“Hindi pala sila mga just-just.” Ani naman ni Chelsa na tulad ko at ni Rachalet sa grupo rin nina Alexis nakatingin. Hindi ko naman sila masisisi, sadyang malakas ang hatak ng mga ito.

“Anong hindi mga just-just?” Ang tila naguluhan ko namang tanong sa sinabi ni Chelsa.

Tinaasan ako nito ng kilay.

“Basta-basta, just-just. Gets?”

Tumango na lang ako dito para hindi na humaba pa ang usapan.

Hindi ko pa rin maalis ang tingin sa grupo nina Alexis, sa totoo lang naiinggit ako sa nakikita kong sweetness ng dalawang magkasintahan. Bakas sa mukha ng mga ito ang contentment sa isa’t isa. Nakakatuwa rin ang pinapakitang PDA ng mga ito na animo’y walang pakialam sa kung ano man ang sasabihin ng mga taong nakakakita sa kanila sa loob ng party na iyon.

Sana ganyan din kami ni Martin. Ang di ko maiwasang pangarapin sa mga oras na iyon. Alam kong hindi angkop ang pag-eemo ko dahil party iyon, masaya ang lahat ng tao. Pero sadyang hindi ko maiwasang malungkot sa tuwing pumapasok sa kokote ko ang katotohanang kailanman ay hindi mabibigyan ng katuparan ang pangarap kong iyon.

“Kain pa kayo.” Ang nakangiting bati sa amin ni Jay. Kanina pa ito busy sa pag-i-entertain ng mga bisita niya.

“Gutom lang kami hindi patay-gutom.” Wika ni Rachalet dito.

Inabutan ito ni Rex ng isang bote ng beer na tinanggap naman nito. Kanina pa siya hindi nakakainum dahil sa sobrang pag-i-entertain niya sa kanyang mga bisita. Nakakabilib lang na nakangiti parin ito hanggang ngayon na para bang hindi manlang napapagod sa paroo’t parito niya.

“Okey lang ba kung same table na lang kayo ng mga bestfriends ko? Para naman hindi ako malasing agad. Ang hirap kasi kapag dalawang mesa ang tinatagayan ko baka una akong matumba.” Ang nakangiti nitong sabi.

“Sure!” Agad na pagsang-ayon ni Chelsa at Rachalet.

“Okey wait lang at sasabihan ko sila.” Ani nito at agad na ngang pinuntahan ang sinasabi nitong mga kaibigan niya.

Sinundan naman namin ito nang tingin hanggang sa lumapit ito sa grupo ng dalawang magpartner  na una na naming nakilala kanina. Napatingin ang mga ito sa amin at napatango-tango ilang saglit lang ay isa-isa nang tumayo ang mga ito.

“These are my friends, actually bestfriends; Maki, Lantis, Niccolo, Alex and his partner Dave.” Ang pagpapakilala ni Jay sa mga ito sa amin. “Guys, these are my officemates; Chelsa, Rachalet, Rex and Kennet.” Isa-isa namang naglahad ng mga kamay ang mga ito sa amin.

Masasabi kong mas maganda pala silang tingnan sa malapitan. Lahat sila ay may angking dating na naiiba sa bawat isa sa kanila.

“Nakalimutan mong ipakilala ang pusa ko Jay.” Ani ng lalaking nagngangalang Lantis. “Baka gusto mong kalimutan ko na rin ang regalo mo.”

Doon lang namin napansin ang puting pusa na hawak nito.

“Pusa mo? At kelan pa naging pusa mo si Kerochan ko?” Ani naman ng lalaking nagngangalang Niccolo.

“Pusa ko ‘to at hindi Kerochan ang pangalan niya, Karupin.”

Na-wewerduhan akong nagpapalit-palit ng tingin sa dalawang lalaking pinag-aawayan ang walang kamuwang-muwang na pusa.

“Hep! Cease fire muna kayong dalawa nakakahiya sa mga officemates ni Jay.” Saway sa mga ito ng lalaking nagngangalang  Maki.

“Mga baliw talaga ang mga kaibigan mo Maldita.” Ang napapailing na wika ni Dave.

“As the saying goes, the more you hate the more you love.” Tugon naman ni Alexis dito na sinamahan pa nito nang isang nang-aasar na ngisi sa dalawang lalaki.

Katulad ko rin ba ang dalawang lalaking ito? Ang di ko maiwasang maitanong sa aking sarili habang nakatingin sa dalawang lalaki na ngayon ay pareho nang nakakunot ang noo at nakasimangot sa kaibigan nila.

“Bago pa kayo magkapikunan uminum na tayo para masaya.” Nakangiting wika ni Maki, halatang sanay na ito sa asaran ng mga kaibigan niya.

---

Hindi naman mahirap pakisamahan ang mga kaibigan ni Jay. Taliwas sa ibang mga mayayaman at sikat na tao napakadown-to-earth ng mga ito at sobrang makukulit. Agad na nakasabay sina Chelsa , Rachalet at Rex sa mga ito siguro dahil sa pare-pareho silang may sayad.

Ako man ay nag-eenjoy na rin sa company ng mga ito dahil nga sa pagiging kalog nila lalo na si Dave na sobrang lakas mangbara at mang-asar. Doon din namin napag-alaman na kakabata pala sila ni Jay maliban lang kay Dave na partner ni Alex kung kaya ito napasama sa kanila.

“Hindi talaga namin ini-expect na ganito pala kalaki ang bahay nina Jay.”  Si Chelsa. “At hindi ko rin ini-expect na makikilala ko ng personal ang isa sa pinakasikat na bachelor ng Pilipinas.”

“Sikat pala ako? Narinig mo yon Maldita?” Ang nakangising wika ni Dave.

“Naku Chelsa, wag mong masyadong pinupuri itong ulupong na to lalaki ang ulo niyan.” Ang nagbibiro namang tugon ni Alex na sinimangutan lang ng partner nito.

“So, you guys are really an item?” Ewan ko ba kung bakit naitanong pa iyon ni Rachalet obvious naman kasing magkasintahan ang dalawa. Mukhang tinamaan na ‘ata ito ng iniinom namin nagiging mausisa na kasi ito kapag nakainom na. “I didn’t mean to offend you okey? Hindi lang ako makapa….”

Hindi na nito naituloy ang kanyang sasabihin ng siilin ni Dave si Alex ng halik sa harap naming lahat. Literal akong napanganga sa ginawang iyon ni Dave habang sina Rachalet at Chelsa naman ay napatili.

“Anu nga ulit yung tanong mo miss?” Ang nakangising tanong ni Dave kay Rachalet.

Namula naman si Alex sa ginawang kalokohan ng partner niya  at pabirong binatukan ito. Makikita mo talaga sa mata nilang dalawa kung gaano nila kamahal ang isa’t isa. Alam kong ginawa iyon ni Dave hindi lang para patunayang may relasyon sila, ginawa niya iyon para na rin bakuran ang sarili niya sa mga taong may gusto sa kanya. Ganun nito kamahal si Alex.

“Bagay talaga kayong dalawa pareho kayong mahahalay.” Ang tatawa-tawang wika ni Jay.

“Nahiya naman ako sa pagiging sagrado mo.” Balik naman ni Dave dito.

Ganun na ang sumunod na usapan habang lumalalim ang gabi. Hindi na muling nag-usisa pa si Rachalet patungkol sa relasyon ng dalawa marahil ay nakuntento na ito sa ginawa ni Dave.

Tawanan, alaskahan, banatan ng kung anu-anong kagaguhan. Yan ang mga sumunod na nangyari sa mesa namin habang ako ay pangiti-ngiti lang sa kanila. Komportableng-komportable ang mga kasama ko sa presensya ng mga kaibigan ni Jay.

“Sadya bang tahimik ka lang o hindi ka talaga nag-eenjoy?” Ang nakangiting tanong sa akin ng isa sa mga kaibigan ni Jay na si Niccolo.

Ngumiti naman ako sa kanya. Ayaw ko namang lumabas na KJ sa kanila dahil ang totoo nag-eenjoy naman talaga ako sadyang hindi lang ako mahilig bumangka at mas pinipili ko na lang makinig at makitawa.

“Ganyan na talaga yan Nico.” Ani naman ni Jay. “Masyadong seryoso sa buhay iyang si Ken.”

“Good, sa tingin ko magkakasundo tayo.” Ang nakangiting wika sa akin ni Nico.  Sa totoo lang nabigla ako na kinakausap ako nito ngayon, may pagkasuplado kasi ang dating nito tulad ni Lantis.

“Tingin mo lang iyon.” Basag naman ni Lantis dito. “Wag kang makikipagkaibigan diyan Ken, babaho ang kamay mo.” Dagdag pa nitong sabi.

“Wag kang maniniwala sa kanya, mapanirang-puri lang talaga ‘yan.” Balik naman ni Nico dito.

“Hep! Tama na yan nagsisimula na naman kayong dalawa.” Saway ni Maki sa mga ito mukhang ito ang peacemaker sa barkadahan nila. “Maiba ako, kamusta ang Coffee shop mo Nico?”

“So far so good.” Ani nito.

“Wow! You own a coffee shop?” Pagbutt-in ni Chelsa sa usapan ng magkakaibigan.

“Nope. Coffee shop namin ni Alex.”

“Pera ni Dave yon. So, technically si Dave ang kasosyo mo.” Ang nakangiting wika ni Alex.

“Asawa kita so, technically pera mo rin ‘yon.” Pagtatama naman ni Dave.

Nakakatuwa talagang pagmasdan ang sweetness nilang dalawa di ko tuloy maiwasang hindi mainggit. Nagbibigay rin kasi ito sa akin ng pag-asa na may happy ending talaga sa pinili kong buhay.

“Bakit hindi mo i-invite ang mga officemate ni Jay sa coffee shop mo? Most call center agents ay adik sa kape. Maybe they can help you to advertise your new business.” Suhest’yon ni Dave dito.

“Tapos ko nang i-advetise sa opisina ang bagong coffee shop ni Nico.” Ang nakangising sabi ni Jay. “Pero s’yempre, dahil nagpapaka-low profile ako hindi ko sinabing kaibigan ko ang may-ari.” Dagdag pa nitong wika.

“Wow! So ikaw pala ang may-ari ng bagong coffee shop na malapit sa opisina namin.” Si Rachalet. “Masarap ang hazel nut coffee niyo. Bakit hindi ka namin nakita ni Chelsa nang magpunta kami no’ng Thursday?”

“It’s either tulog ako or hindi ko lang kayo naabutan.” Ang nakangiting tugon ni Nico.

Naging usapan na namin ang tungkol sa coffee shop ng dalawang kaibigan ni Jay. Kinulit na kasi ito nina Chelsa at Rachalet na parehong adik sa kape. Sa sobrang pag-eenjoy ay hindi na namin namalayan na malalim na pala ang gabi.

Naisipan kong magpaalam sa kanila na magpahangin muna ako sa labas. Puro na kasi sigarilyo ang nalalanghap ko dahil sa halos lahat ng bisita ni Jay ay naninigarilyo isama mo pa ang dalawang babaeng kasama namin sa lamesa na parang tambutso na ang bibig.

Medyo nabawasan na rin ang mga bisita ni Jay. Doon ko lang nabigyan ng pansin ang magandang paligid ng baryong iyon. Minsan talaga maganda ang tumira sa mga ganitong lugar. Tahimik, presko ang hangin at hindi magulo hindi katulad sa s’yudad.

Nasa ganu’n akong pag-iisip ng mag-vibrate ang cellphone ko. Napangiti ako nang makita ko ang pangalan ni Martin sa main screen.

“Anong oras ka uuwi?” Bungad nito sa akin hindi ko pa man ito nababati.

“Sa tingin ko malapit na. Lasing na ang mga kasama ko eh.” Tugon ko rito hindi pa rin nawawala ang nakaplastar na ngiti sa aking mukha.

“Ilang oras naman kaya iyang malapit na?” Umandar na naman ang ala tatay nitong mga tanong.

“Hindi ko alam eh.”

Rinig kong napabuntong-hininga ito sa kabilang linya.

“Umuwi ka na Kenotz.” Tama ba ang itong nahihimigan ko sa kanya?

 Nilalambing ba niya ako?

“Kenotz?” Basag nito sa bigla kong pananahimik.

“Dito pa ako. Oo, uuwi na ako.” Ang naiwika ko na lang naguluhan kasi ako sa uri ng pagkakasabi nito na umuwi na ako para kasing may himig iyon ng paglalambing. Parang he missed me na di ko maintindihan.

“Promise? Hihintayin kita ha.” Ang narinig ko na lang na wika nito sabay ng pagkaputol ng linya.

Posible ba talaga iyon? Ang tanong ko sa aking sarili. Sa simpleng gesture na iyon ni Martin sa akin ay nagulo nito ang sistema ko. Ewan ko ba, pero kahit anong pilit kong isaksak sa kokote ko na hindi iyon pweding mangyari may bahagi ng puso ko ang umaasa.

“Ganun na ba kalakas ang epekto sa ‘yo ng kausap mo sa telepono para matulala ka ng ganyan?” Ang wika ng isang lalaki at nagulat ako nang malingunan ko kung sino ito.

Itutuloy: