Bittersweet Chapter 09

Story Cover Created by: MakkiPotPot

Written by: Zildjian

Email: zildjianace@gmail.com

blog: ZildjianStories

Author's Note:

Heto na po ang Chapter 09 ng Bittersweet. Sana magustohan niyo mga paps. He! He!

Salamat nga pala;

JayAr, Patryckjr, --Makki--, Kimbelnel, Andy, YoucancallmeJM, -Rom-, Kiero143, Jhatzkie, Renxz, Michael John, Robert Mendoza, Ryan Lee, Jumpin Rooftops, Jm_virgin2009, Iamronald, Russ, Ryvis Tan, Raymund of Bacolod, -Berto, Mike, J (Doppelganger), at AkosiChristian.  –Sa pag-comment niyo sa Chapter 08. Hihihi

Syempre, salamat din sa mga Anonymous na hindi nag-iwan ng pen-name at mga Silent Readers na hindi nagawang makapag-comment :D

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Any resemblance to any person, place, or written works are purely coincidental. The author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rights are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.

---

Hindi mawari ni Andy ang nararamdaman. Para siyang naiihi na ewan habang nasa banyo at naliligo sa katotohanang nasa sala lamang niya ang taong hanggang ngayon ay kakaiba pa rin ang epekto sa kanya.

Damn those smiles! Naibulalas niya sa kanyang isipan. Paulit-ulit kasi ang imahe nito na nakangiti at hindi niya maiwasang lalong magrigudon ang kanyang puso.

Hindi na siya nakatanggi kanina nang yayain siya nito ng lunch. Wala kasi siyang maisip na idadahilan lalo pa’t halata naman sa hitsura niya na kababangon pa lamang niya kaya hindi niya p’weding sabihin na tapos na siyang kumain.

Asus! Ang sabihin mo, talagang hindi mo lang siya kayang tanggihan. Ang animoy nang-aasar pa na wika sa kanya ng isang bahagi ng kanyang isipan.

Aaminin na niya, talagang hindi niya nakuhang mahindian ito dahil sa mga ngiting ibinigay nito sa kanya kanina. Walang pagbabago, nakakahumaling pa rin ang mga ngiti nito lalo na ang mga mata nitong singkitin na habang nakikipagtitigan sa kanya ay para siyang nahihipnotismo.

Nhad is no doubt one of the irresistible creatures that god created. Kakaiba ang dating nito, kaya nitong palisin ang lahat ng kanyang negatibong damdamin. Lalo na kapag nakangiti ito na animoy nang-aakit kahit hindi naman. Hindi niya tuloy maiwasang maitanong sa sarili kung bakit pinakawalan ito ng dating kasintahan.

G’wapo rin naman kasi ang bagong boyfriend niyon. Muling usal ng isang bahagi ng kanyang isip.

Tama ito. Kahit hindi niya gaanong binigyan ng pansin ang kasama nitong lalaki na tinawag nito sa pangalang Martin, ay hindi pa rin nakatakas sa matalas niyang mga mata ang angkin nitong kisig. Pero para sa kanya, iba pa rin ang dating ng lalaking nasa sala niya ngayon. Unang tingin mo pa lang dito ay makukuha na nito agad ang atensyon mo. Gano’n ang nangyari sa kanya noon. Unang pasok pa lamang nito sa bar na pinagta-trabahuan niya ay hindi na niya naiwasang nakawan ito ng tingin. Gano’n kalakas ang epekto nito sa kanya.

Agad niyang tinapos ang pagligo. Aabutin siya ng siyam-siyam kung hahayaan niyang lunurin siya ng kanyang mga iniisip sa loob ng banyo. Baka bigla pang mapurnada ang lunch nila ng taong pormal na ngayong nagpakilala sa kanya.

“Pasensiya kana kung matagal akong maligo, ah.” Hinging paumanhi niya nang madaanan niya ito sa sala. Hindi kasi gaanong kalakihan ang apartment na kinuha niya. Tutal, mag-isa lang naman siya doon at ginagamit lang naman niya iyon para may matulugan siya, kaya naman hindi na niya inabala ang sarili na maghanap ng mas maganda.

Simpleng apartment lang iyon na may isang kwarto, maliit na sala, kusina at banyo. Hindi na rin siya nag-abalang bumili ng mga gamit. Tama na ang may kama siyang mahihigaan, lamesang makakainan, mga mumurahing pinggan at baso na sakto lang para sa kanayang mga barka. Ganyan siya katipid sa buhay niya.

“Ayos lang.” Nakangiti naman nitong tugon sa kanya at hayon na naman, bigla na naman siyang na-conscious sa uri ng tingin na ibinigay nito sa kanya. Ewan ba niya kung napa-praning lang siya pero parang pakiramdam niya ay lihim siya nitong tinatantya o mas tamang sabihing pinag-aaralan.

“Ah… S-Sige, bihis lang ako.” At dali-dali siyang pumasok sa kanyang silid.

Ngayon lang siya nakaramdam ng sobrang pagiging uneasy. Hindi siya ang tipo ng taong mahiyain o madaling gulatin sa mga patitig-titig lang. Alam naman niyang kahit papaano ay may ibubuga siya pagdating sa hitsura at katawan, pero bakit pag ito ang kaharap niya, tinatakasan siya ng lakas ng loob at bilib sa sarili? Ano ba ang meron dito? Hindi naman ito ang unang pagkakataon na makakita at kausapin siya ng isang g’wapo. Sa katunayan nga, simula ng magbinata siya ay napaligiran na siya ng mga g’wapitong nilalang. Ang mga barkada ng ate niya, at ang mga kaibigan niya ngayon na hindi rin maitatangging may mga angking tikas.

Isinawalang bahala na lamang niya ang mga katanungang iyon at nagbihis. Tutal, wala naman siyang makapang sagot kaya imbes na pahirapan ang sariling mag-isip, minabuti na lamang niyang mag-ayos na. Gutom lang siguro siya kaya kung anu-ano ang pumapasok sa kanyang kokote.

Pagkalabas niya ng k’warto ay naabutan niya si Nhad na nakatayo na at inaaliw ang sarili sa kanyang mga naka-display na wine bottles sa ibabaw ng isang maliit na aparador na nagsisilbing divider ng kanyang sala at kusina. Mula iyon sa bar na pinagta-trabahuan niya na dinala niya sa kanyang apartment para gawing pang-display.

“Tubig lang ang laman niyan.” Nakangiti niyang pag-agaw ng pansin nito. “Kesa itapon ay hiningi ko na lang sa boss ko para gawing pang-display. Para naman kahit papaano ay may makitang kaaya-aya dito sa apartment ko.”

“Matagal ka na bang naninirahan dito? I mean dito sa apartment na ‘to?” Kaswal naman nitong tanong na nasa mga bote pa rin ng alak ang tingin.

“Magdadalawang taon na.” Tugon naman niya rito.

Napatango-tango ito.

“So, sa loob ng halos dalawang taon ay sa bar na iyon ka na nagta-trabaho?”

“Oo, simula ng mapadpad ako rito ay doon na ako nagtrabaho.” Ang kaswal naman niyang sagot.

Napalingon ito sa kanya. There’s a slight of sadness visible in his chinky eyes.

“Isa ka rin pa lang dayo rito sa lugar namin.” Maski ang boses nito ay may himig ng lungkot.

“Oo.” Tugon niya. “B-Bakit, may problema ba?” Hindi niya maiwasang maidagdag.

“Wala naman. Katulad mo rin kasi si Ken na dayo lang dito.”

Mukhang hindi pa rin nito tuluyang natatanggap ang lahat. Sabagay, hindi naman talaga dali-daling makakapag-move on ang isang tao. Ang importante ay sinusubukan na nito. Kaya bago pa mauwi sa kung saan ang lahat ay inilihis na niya ang usapan.

“So, tara? Medyo nag-aalburuto na kasi ang mga alaga ko sa tiyan, eh.” Patawang kalbo niyang wika na sinamahan pa niya ng paghimas-himas ng kanyang tiyan nagbabakasakaling mapapalis niya ang biglaang lungkot na naramdaman nito.

Mukhang hindi naman siya nabigo. Muli itong napangiti sa kanya.

“Yep, tara.”

---

Ang nasa isip niya na pagdadalhan nito sa kanya ay yung sa mga nakasanayan lamang niyang kainan simula ng dumating siya sa lugar na iyon –ang mga fast food chains na palagi niyang pinupuntahan para kumain sapagkat hindi siya biniyayaan ng kakayahang magluto. Ngunit iba sa inaasahan niya ang pinagdalhan nito sa kanya. Isa iyong restaurant na sa mga oras na iyon ay may mangilan-ngilan paring taong kumakain kahit pasado ala-una na.

“I’m sure magugustohan mo ang mga pagkain dito. Hindi man ito ang pinakapaborito kong restaurant, masasabi ko namang masarap din ang mga luto nila.” Nakangiti nitong wika sa kanya.

“Hindi naman ako mapili sa pagkain, eh.” Nakangiti naman niyang tugon rito. “Sa katunayan nga, mabibilang pa lang sa kamay ko ang makakain ng totoong pagkain, eh.” Nakangiti rin naman niyang tugon.

“What do you mean?”

“Simula kasi ng dumating ako dito bihira lang akong makakain ng may kanin. Kung hindi kasi palabok o pasta ay burger at fries ang palaging laman ng tiyan ko.”

Nangunot naman ang noo nito at napuno ng pagtataka ang mga mata.

“Di ka nagluluto? Para saan ang kusina mo kung gano’n?” Ang nagtataka nitong wika.

Umiling naman siya.

“Hindi ako marunong magluto. Yung kusina ko, nagagamit ko lang iyon kapag bumabangon ako ng maaga sa nakasanayan kong gising at pag nakakapag-grocery ako ng mga pagkaing madali lang lutuin tulad ng ham, noodles at hotdogs.” Ang kanyang pag-amin dito.

“Buti hindi ka nagkakasakit?” Naiwika nito.

Napangiti siya at medyo nakaramdam ng kiliti. Nagustohan kasi niya ang may halong pag-aalalang tono nito. Ngunit agad naman niyang pinigilan ang sarili. Hindi magandang binibigyan niya ng ibang kahulugan ang mga sinasabi at pinapakita nito.

“Noong hindi pa ako nakakapag-adjust ay oo, nagkakasakit ako at nakakaramdam ng pamimigat ng katawan pero ngayon, nakasanayan ko na rin.”

Naputol lamang ang usapan nila ng lumapit sa mesa nila ang isang waiter at binigyan sila ng menu. Agad siyang natakam ng makita ang iba’t ibang klaseng masasarap na pagkain.

“Ano’ng gusto mo, Andy?”

Mula sa paglalaway sa masasarap na litrato ng pagkain sa menu ay na baling ang tingin niya rito. The way he utter his name gives him an overwhelming feelings. Para bang napakaganda ng palayaw niya kapag ito ang bumibigkas.

“Andy?” Untag nito sa kanya.

Para tuloy siyang nabuhusan ng tubig at agad na nagbawi ng tingin dito.

Lintik! Kung saan-saan kasi napupunta ang atensyon ko! Sana hindi niya napansin na nakatulala ako sa kanya. Naisambit niya sa kanyang isipan at nagkunyaring namimili ng pagkain sa menu.

“L-Lahat naman dito sa menu mukhang masarap. Ikaw na lang ang bahala kung ano ang order natin tutal libre mo naman.” Ang tugon niya rito kapagkuwan.

Wew! Sana makalusot!

“Alright.” Nakangiti nitong wika sa kanya saka binalingang ang waiter na sa mga oras na iyon ay palipat-lipat ng tingin sa kanilang dalawa. “Since na bihira lang daw makakain ng ‘totoong’ pagkain itong kasama ko, bigyan mo kami ng…” At isa-isa na nga nitong sinabi ang mga napili nitong pagkain.

“Ang dami mo namang in-order.” Nag-aala niyang wika ng matapos itong makipag-usap sa waiter.

“Ayos lang iyon, para matikmann mo lahat.” Nakangiti nitong turan.

“Sobra-sobra naman yatang pagbawi itong ginagawa mo.” May bahid ng hiya niyang sabi.

“I don’t think so. Kulang pa ang mga order ko sa laki ng naitulong mo sa akin and really, thank you Andy and I’m sorry for the troubles that I have caused you.” Sincerity was in his voice.

“Troubles? Eh ako nga ang dahilan ng pagkakadisgrasya mo, eh. Kung hindi sana ako tatanga-tanga no’ng gabing iyon, hindi ka sana ma-a-aksidente.”

Nawala ang nakaguhit na ngiti nito at medyo napalitan iyon ng pagseseryo.

“You’re wrong.” Kapagkuwan ay wika nito sa seryosong tono. “As a matter of fact, you saved me.”

Siya naman ang naguluhan ngayon sa tinuran nito.

“Di kita maintindihan.” Pagsasabi niya ng totoo.

“That night, I was really planning to kill myself. Hinihintay ko lang na makahanap ako ng babanggaan sa mga oras na iyon pero noong makita kitang tumatawid, bigla akong napa-preno. Ayaw kong may mapahamak na tao ng dahil lang gusto kong kitlin ang buhay ko. Pero masaydong mabilis ang takbo ko, na kahit nakatapak na ako sa preno alam kong masasagasaan pa rin kita, kaya kinabig ko na lang para maiwasan ka.” Mahaba nitong pagsasalaysay.

Hindi siya nakaimik medyo nagulat siya sa mga narinig.

“ You see, kung wala ka doon sa kalsadang iyon, baka patay na ako ngayon. Sa totoo lang, naasar ako sa’yo noong iniligtas mo ako. I was really desperate to end the pain I was feeling at ang pagkakamatay ang naisip kong paraan para makatakas sa sakit. Pero after nating makapag-usap noong huling dumalaw ka sa akin, you made me realize a lot of things. You also reminded me about my promise to myself na hindi ako tutulad sa mga pinsan ko.  You made me see my worth sa kabila ng mga kagaspangang ipinakita ko sa’yo.” Pagpapatuloy nito.

“Wala naman sa akin iyon. Ang totoo, pati ako ay naliwanagan rin sa mga nasabi ko sa’yo.” Pag-amin naman niya rito.

“Kaya ba hindi ka na muling dumalaw pa sa akin sa natitirang araw ko doon sa hospital?”

Binigyan niya ito ng isang ngiti.

“Let’s just put it that way.”

Napabuntong hininga ito na para bang nabunutan ng tinik.

“Akala ko tuluyan ka ng nagalit sa kaarogantehan ko kaya di kana bumalik, eh.”

Natawa siya.

“Hindi ako marunong noon. ‘Tsaka naiintindihan ko naman kung bakit ka nagkagano’n.”

Binigyan siya nito ng napakagandang ngiti na talaga namang nagpasinghap sa kanya. Kakaiba talaga ang dating ng ngiti nito napaka-notorious.

“Weird.” Kapagkuwan ay wika nito. “Tulad ng huli nating pag-uusap, napagaan mo na naman ang loob ko.”

Ngiming ngiti ang itinugon niya sa sinabi nito sapagkat sa mga oras na iyon, iba’t ibang pakiramdam ang bumabalot sa kanya.

Dumating ang mga pagkaing in-oder nila at kahit na kumakain ay nagpatuloy pa rin sila sa pagkukwentuhan. Mga kaswal na pag-uusap na para bang dahan-dahan nilang ipinakikilala ang bawat isa. Aaminin niyang ikinatutuwa niya ang biglaang closeness nilang dalawa at hindi rin niya maitatangi ang pagiging komportable niya rito.

Nang matapos ang lunch nilang iyon ay muli siya nitong inihatid sa apartment niya para daw makapagpahinga pa siya bago pumasok sa trabaho. Maalalahanin itong tao, hindi na siya magtataka kung bakit napakaraming tao ang nag-alala para dito noon kahit pa man sa kabila ng pagsusungit at kaarogantehan nitong ipinakita.

“Andy, ayos lang ba kung paminsan-minsan ay puntahan kita sa bar niyo o dito sa apartment mo?” Naitanong nito ng huminto na sila sa tapat ng kanyang tinutuluyan.

Napatingin naman siya rito. The expression of his eyes was familiar to him. Iyon ay ang ekspresyon ng taong nangangailangan ng karamay, kaibigan at tulong. Agad na lumambot ang puso niya rito lalo na’t ang taong nangangailangan ngayon sa kanya ay minsan rin niyang kinailangan at iyon ay noong mga panahon na naguguluhan siya sa kung ano ba talaga ang gusto niya sa kanila ng dati niyang minahal.

Nginitian niya ito.

“Walang kaso.”

Kita niya kung papaano bumakas ang tuwa sa mga mata nito dala ng galak.

“Great!”

---

Hanggang sa kanyang higaan ay hindi pa rin napapalis sa kanyang isipan ang imahe ni Nhad. Ang mga ngiting ibinigay nito sa kanya kanina at ang galak sa mukha nito bago sila maghiwalay.

He’s doing good. Naisambit niya sa kanyang isipan patukoy sa nakita niya kaninang pagpupursige nitong makalimutan ang lahat ng masasamang nangyari dito.

Nakikita niya tuloy ang sarili niya dito noong mga panahon na nasa gano’n siyang sitwasyon. Kung papaano siya pilit na bumangon para muling subukan ang buhay. Kung papaano niya inaliw ang sarili para lamang hindi na niya maisip pa ang lahat. Kaya naman gusto niya itong matulungan.

Nakatulog siya na ito ang laman ng kanyang isipan.

---

“Wala ka na bang mas maganda pang dahilan diyan?” Wika niya sa kanyang kaibigang si Miles na sa mga oras na iyon ay siya’ng tanging costumer niya.

“Bakit, ano pa bang dahilan ang p’wedi kong maibigay sa’yo?” Nakangisi naman nitong guton kasabay ng pagsimsim ng iniinum nitong alak.

“Kilala kita Miles, hindi ikaw ang tipong nagbibigay ng ganyang ka walang kwentang dahilan. Ano kamo? Wala kang magawa sa bahay kaya napadayo ka uli rito? Utuin mo na lang lahat, ‘wag lang ako. Di bebenta iyan sa akin.”

“Eh sa nakaramdam ako ng boredom, eh. Ano’ng magagawa ko?”

“Binabantayan mo ba ako?” Hindi iyon tono ng pagtatanong kung hindi nang-aakusa niyang wika rito.

“Huh?” Maang-maangan naman nitong naibulalas. “Pagkakaalam ko, mga bata lang ang binabantayan Andy.”

Pinukol niya ito ng masamang tingin na tinugon naman nito ng nakakagagong ngisi.

“Okey okey!” Bulalas nito na nilakipan pa ng pagwagayway ng basong hawak nito sa ere. “We just wanted to make sure na hindi na guguluhin pa ulit ni Jasper ang utak mo.” Kapagkuwan ay wika nito.

Sabi na nga ba niya’t may matinding rason kung bakit naroon ngayon sa bar na pinagta-trabahuan niya ang isa sa kanyang maliligalig na kaibigan.

“Hindi niyo na naman kailangang bantayan pa ako. Nakapag-usap na kami di ba? Sa harap pa mismo ninyo. Wala na akong balak na makigulo sa relasyon nila ni Ivy.”

“Di naman ikaw ang inaalala namin kung hindi siya. Alam namin na kaya mo ng panindigan ngayon ang desisyon mo pero si Jasper? May kakaiba sa kanya.”

Napuno naman siya nang pagtataka sa sinabi nito dahilan para mangunot ang kanyang noo.

“Ano’ng ibig mong sabihin?”

Sumimsim muna ito bago siya nito muling binalingan.

“Hindi pa kami sigurado Andy. Pero we think it’s better na ilayo ka muna namin kay Jasper pansamantala.” Seryosong turan nito.

“Di kita maintindihan Miles.” Pagsasabi niya ng totoo. “At bakit kailangan niyo akong ilayo sa kanya? May balak ba siyang patayin ako?” Patawa niyang dagdag.

“ Uma-adik ka na naman Andrew Miguel.” Napapailing naman nitong tugon. “Bunga ba iyan ng lunch date mo kanina?” Nanunukso pa nitong dagdag.

Nagulat siya. Papaano nalaman nito ang lunch niya kanina kasama si Nhad?

“Nakita ka ni Keith.” Nakangisi nitong wika na para bang nabasa ang katanungang namutawi sa kanyang isip.

Napa-palatak siya. Pambihira talaga. Sa dinami-rami ng p’weding makakita sa kanya, bakit isa pa sa mga tsismoso niyang kaibigan? At kung alam na ito ni Miles, nasisiguro niyang kumalat na iyon sa lahat ng kabarkada niya.

“Kala mo makakalusot ka?” Pagpapatuloy pa nito. “So, ayos na kayo ng dati mong pinagpapantasyahan. Ibig bang sabihin niyan ay may aasahan na kaming bagong pakikisamahan?” Miles said while grinning.

“Hindi ko yata gusto ang tumatakbo riyan sa kokote mo Miles.” May pagbabanta niyang sabi na ikinatawa nito.

Damn you Keith!

“Mas mabuti pa ngang iyon na lang muna ang pagkaabalahan mo Andy. Mukhang may mapapala ka doon. Kaso mag-iingat ka lang. Galing sa isang masaklap na breakup ang lalaking iyon. Ayaw mo naman sigurong magamit ulit di ba?”

Tunay nga niyang kaibigan ang mga ito sapagkat kahit pa man nagbibiro ang tono nito ramdam naman niya ang pag-aalala sa likod niyon.

“Hindi na ulit mangyayari iyon Miles.” Nakangiti niyang sabi rito.

“Dapat lang.” Ang nakangiti na rin nitong tugon sa kanya. “Siya nga pala Andy, wala ka bang balak na bumisita sa pamangkin at Ate mo?”

“Wala pa akong matinong dahilan ngayon para bisitahin sila.”

“Kailangan ba meron? Matagal-tagal ka na ring hindi umuuwi sa inyo, ah.”

“Kahit naman umuwi ako wala rin namang magbabago. Hindi pa rin ako kikibuin ng mga magulang ko.” May bahid ng lungkot niyang tugon dito.

“Bakit hindi mo subukan? I mean, it has been almost two years Ands. Malay mo, iba na pala ang nararamdaman nila ngayon.” Pangungumbinsi pa nitong lalo sa kanya.

“I doubt that.” Mapait niyang wika. “Dahil kung totoo iyan, matagal na sana nila akong tinawagan. Ni hindi nga nila kinukumusta ang lagay ko dito. Kahit no’ng nag-daang pasko, wala akong natanggap na text o tawag man lang galing sa kanila. Mabuti pa si Ate.”

“Kaya ba hindi ka na ulit nagpupunta roon kahit anong pilit ng Ate mo sa’yo?”

“Siguro.” Ang wika niya na nilakipan pa niya ng isang ngiming ngiti. “Ayaw ko na kasing makita ulit sa mga mata nila na wala na silang pakialam sa akin.”

Nagpakawala ito ng isang malalim na buntong hininga.

“You’re brave Ands.” Kapagkuwan ay wika nito. “Kaya ka namin gustong-gusto sa grupo, eh. Ikaw ang pinakamagandang example ng taong matatag kahit pa man chumu-chupa ka.” Nakangisi nitong wika.

“Gago!” Sabay bato niya rito ng nilamukos na tissue na ikinatawa nilang pareho.

Nagtagal pa ang kaibigan niya sa bar nila. Hinintay pa talaga nito ang pagsasara ng bar at ito pa mismo ang naghatadi sa kanya. Totoo mang minalas siya nang piliin niya ang isang klase ng buhay na hindi tanggap ng nakararami ay hindi naman niya maitatanging sinuwerte naman siya sa mga napili niyang kaibigan. Dahil kahit mga sira ulo, tsismoso at minsan ay pakialamero ang mga ito, ramdam naman niya ang sekyuridad kapag kasama niya ang mga ito.

Itutuloy: