After All Chapter 19

Humihingi po ako nang tawad sa mga readers ko dahil na delay ang posting ng chapter 19 na busy kasi mga hallowen party at sa pamilya ko. Sana po ay maunawaan nyo ako. Muli gusto kong pasalamatan ang mga taong walang sawang nagbibigay nang kanilang komento na sina -

Rover, Lilee, Rue (Katanashi no Rue the formless Cat.), R. J, Khief, Mcfrancis, Pink 5ive (Great Pink 5ive), Jayfinpa (Ayan na ayos ko na), Mars, Jay!:), R3b3l^+ion, Mikimer Araneta, Kristoffshaun, Migz, Icy, Billy, Ran(Randolf), Roman (roohmen), Mike, ICE, Ros Magno, Doormouse (ang cute nang pangalan), SF GIANTS, Jayson13, Jhe Ehm, Zenkie, Xndr, Beucharist, Rheinne, Robert_mendoza94@yahoo.com, rstjr029, J.V,  Tam, Fayeng, Dave17, kianTT, Rei, Sherwin, Louie@DXB, Coffee Prince, Cugertz, Jefofotz (jeffrey Paloma, Ram, Cedric, kokey (Ayan ah di ko na nakalimutan isama ka :D), jekxaranza@gmail.com, XNDER, Vinz24, jasper.escamillan, Ian, Ernes aka jun, Isaac, Kuya Nitro (salamat po sa pagcocomment kahit wala na ako sa BOL.), Lance CUPIDO (Ang makwela kong chatmate) at sa mga Anonymous at Silent Readers salamat guys.

Lance – Every other day po ang posting ko sa bawat chapters pero ngayon na delay ng dalawang araw dahil na busy :D

Jefofotz – PIKA BOOOO!!!!!

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Any resemblance to any person, place, or written works are purely coincidental. The author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rights are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.

---

Dumaan ang mga araw, lingo, at buwan nakilala nang mga kaibigan ko ang mga kaibigan ni Dorwi doon ni Angela na kilala si Vincent. Nung una umurong ang dila ni Angela nang hayagang magpakita nang interes sa kanya si Vincent hindi nito alam kung paano magrereact. Napagalaman nalang namin isang lingo matapos ang pagpunta nang mga kaibigan ni Dorwin sa bar na liniligawan na pala ni Vincent si Angela. Sinusundo ito sa bar para magdinner, binibigyan ng flowers at chocolate. Hindi na nagpakipot pa si Angela dahil siguro sa sobrang tagal na nitong naghihintay na may isang taong magpapakita nang interes sa kanya ay sinagot nya ito sa pangalawang lingo. “Grab the opportunity” yon ang sabi nya nung magreact si Mina sa mabilisan nyang pagsagot kay Vincent.

Dalawang lingo matapos ikasal si Kuya Dan, pinsan ni Dorwin ay nagpasya nang bumukod sina Rome at Ace. Pagkatapos nang problema kay Amber ay naging mas malalim pa ang relasyon nang dalawa. Nag trabaho si Rome sa bagong negosyo nang mga magulang ni Ace para makapagsimula silang mabuhay na hindi humihingi sa kani-kanilang mga magulang. Balita ko ay nung una ay nagalangan ang mga magulang nila sa desisyon nang dalawa, pero dahil sa disidido na talaga silang bumukod ay wala rin itong nagawa kung hindi ang suportahan ang mga anak nila.

Sa unang buwan mula nang makita ko ang paguusap ni Dorwin at Niel ay wala akong nakitang pagbabago kay Dorwin tulad nang dati ay linalambing parin ako nito pero biglang nagbago ang lahat. Minsan nalang itong umuwi tuwing tanghalian, hindi na rin ito nagiiwan ng sticky note sa akin. Nung una ay akala ko may problema lang ito sa opisina kaya hindi ko nalang ito pinansin.

Kahit ganun ang naging takbo nang relasyon namin ni Dorwin ay hindi parin ako sumuko. Araw-araw ay pinaparamdam ko sa kanya kong gaano sya kahalaga sa akin kahit wala akong makuhang pagtugon mula rito ay hindi iyon naging dahilan para isuko ko ang nararamdaman ko sa kanya.

Kahit nasasaktan ako tuwing maghahanda ako nang pagkain para sa amin at tinatangihan nya ay hindi iyon naging rason para magreklamo ako. Ayaw kong dagdagan pa ang mga problema nito sa opisina.

Hindi ko na inisip na ang dahilan ng paunti unti nyang pagiiba ay si Niel dahil sa loob naman ng isang buwan hindi nagbago si Dorwin sa akin akala ko tapos na ang lahat sa kanila hangang sa mabalitaan ko nalang mula kay Vincent na hindi na matutuloy ang kasal ni Niel at ni Pualine umatras daw si Niel sa kasal at sinabing may iba itong mahal. Hindi alam nang mga barkada nito kung sino iyon pero ako alam ko na si Dorwin ang tinutukoy ni Niel.

Simula nang malaman ko iyon ay araw-araw na akong balisa, hindi makatulog at hindi rin makakain nang mabuti. Hindi ko maitago ang pananamlay ko tuwing magkikita-kita kami nang mga kaibigan ko pero tuwing magtatanong sila ay agad akong umaastang normal don naman ako magaling ang magpanggap na walang nang yayari.

Napakahirap, napakasakit dahil ni hindi manlang nakwento sa akin ni Dorwin ang tungkol sa pakikipaghiwalay ni Niel sa fiancé nito. Siguro ayaw nitong malaman ko para hindi ko sya pagdudahan.

“Hello?” Ang bungad ko taong nagpabalik sa akin mula sa malalim na pagiisip.

“Wala naman bakit?”

“Masakit ang..” Hindi ko na naipagpatuloy ang sasabihin ko dahil agad ako nitong binara.

“Sige, sige.” Ang nasabi ko nalang bago pinutol ang linya at napabuntong hininga.

Ilang minuto pa ay dumating si Ace kasama si Chad, Carlo at Rome. Sinabi nito kanina na tatambay sila sa bahay gusto ko sanang tumanggi kasi para makapagisa pero mapilit si Ace wala na daw akong magagawa dahil on the way na sila.

“Asan ang mga babaeng hunghang?” Ang biro nang mapagbuksan ko sila nang pinto. Pinilit kong umastang masaya sa harapan nila tulad nang lagi kong ginagawa sa mga nagdaang araw.

“Nandito kami para makipaginuman pero bawal ang girls except sa wifey ko.” Ang nakangiting wika ni Rome.

“Ano kala mo sa akin babae?” Natatawang wika ni Ace sabay batok nito kay Rome.

“Aray! Wifey naman pangatlong batok mo na yan sa akin ngayong araw.” Tampo-tampuhang wika nito.

“Bakit may reklamo ka?” Nakangising banat naman ni Ace.

“May sinabi ba ako?

Natatawa nalang kami sa dalawa parang mga bata lang kung magharutan ang mga ito.

“Puro kayo lakolokohan.” Tatawa-tawa kong sabi. “Bakit banned ang girls ano meron ngayon?” Dagdag wika ko pa.

“Dahil may paguusapan tayong mga boys.” Seryosong wika ni Carlo.

Napatingin ako dito na may pagtataka.

“Mamaya na yan kumuha ka na muna nang mga plato para paglagyan ng dinala naming pulutan. Rome kunin mo ang RH sa kotse.” Parang boss lang kung makapagutos. Sumalot naman ang uto bago lumabas ng bahay.

“Ang ganda mo!” Ang biro ko sa kanya sabay pisil sa pisngi nito na parang nanggigigil.

“Sira! Takot lang yon sa akin.” At tumawa ito nang nakakagago.

“Sino ba kasi hindi matatakot sayo eh halos magkabukol na yung tao kakabatok mo.” Tatawa tawang sabat naman ni Carlo.

Nakakatuwang tingnan na pagkatapos nang mga problemang pinagdaan nang dalawa ay masaya parin sila sa isa’t isa. Nabawasan na ang walang kwentang tampuhan nila nakakapagadjust na si Rome sa ugali ni Ace kung sabagay isang taon na rin ang mga ito.

“Hoy! Yung mga plato asan na? Wala ka nanaman sa sarili mo.” Pagbasag ni Ace sa pagiisip ko.

“Sorry naman! Natutuwa lang ako na masaya na ulit kayo nang boyfriend mong isip bata.” Pagbibiro ko sa kanya.

“Ihampas ko kaya sayo tong case nang RH nang makita mo kung sino ang isip bata.” Sabat ni Rome narinig pala nito ang sinabi ko.

Tatawa-tawa akong pumunta sa kasina para kumuha nang plato at baso. Nagsimula kaming maginuman. Napagusapan namin ang tungkol sa paglipat nila nang bahay tatawa-tawa kami habang panay ang reklamo ni Rome sa pagiging makalat daw ni Ace pati daw mga brief nito ay hindi nilalabhan. Mulang mula naman si Ace sa pambubuking nang asawa nya. Tama nga sila makikilala mo lang nang tuluyan ang partner mo kung nakatira na kayo sa iisang bahay.

“Wag kayong maniwala dyan!” Protesta ni Ace. “Alam nyo bang hindi yan marunong maglaba? Yung mga puting damit ko na linabhan nya, ngayon ay kulay Rainbow na dahil pinagsama-sama nya sa washing machine ang mga dikulor at puti.” Humahagalpak kami nang tawa sa pagbubukingan ng kani-kanilang kapalpakan ang dalawa.

“Ikaw dapat kasi ang naglalaba dahil ako naman ang nagtratrabaho.” Depensa naman ni Rome.

“Bakit di kayo kumuha nang maid?” Sabat ni Chad.

“Ayaw nya sa maid. Natatakot sigurong sya ang magpasweldo.” Tatawa-tawang sabi ni Ace.

“Bakit ako matatakot may monthly allowance naman ako kina mommy at daddy tapos may trabaho na ako ayaw ko lang na iba ang magsisilbi sa wifey ko.” Paglalambing nito na hinalik halikan pa ang pisngi ni Ace.

“Cornetto!” Basag namin sa kanya na tinawanan lang nito.

“Maiba ako pare. San si Attorney?” Biglang tanong ni Carlo.

“Umalis kanina pa.” Matipid kong tugon.

“May problema ba kayo ni pinsan Red?” Seryosong tanong naman ni Ace.

“Wala.”

“Wag kang magsisinungaling sa amin babasagin ko bungo mo.” Pagbabanta nito sa akin.

Hindi ako sumagot sa halip ay tinunga ko ang laman nang baso at binigyan siya nang pilit na ngiti.

“Alam kong may problema ka pare sabihin mo sa amin baka makatulog kami.” Sabat naman ni Carlo.

“Tama si Carlo pare, It’s about time na kami naman ang tutulong. Laki na nang utang namin ni  Supah Ace sayo.” Pagsangayon pa ni Rome.

“Wala naman talaga. Simpleng di pagkakaintindihan lang. Maayos din namin ito.” Pagsisinungaling ko sa kanila ayaw kong ipaalam sa kanila na magdadalawang buwan nang nanlalamig si Dorwin sa akin.

“Nalaman namin mula kay Angela na hindi natuloy ang pagpapakasal ni Niel sa fiancé nito. Alam ko ang tungkol sa naging relasyon ni Niel at Kuya na kwento sa akin ni Ate Claire. Kaya naisip ko na baka si Kuya ang dahilan kung bakit hindi natuloy ang kasal nito.” Mahabang sabi ni Ace.

“Alam ko na yon. Matagal na.” Simpleng tugon ko sa kanila.

“At alam mo bang nakita sila ni Chad last night na magkasamang nagdidinner?” Napatingin ako sa gawi ni Chad tumango ito hudyat na totoo ang sinabi ni Ace. Nagulat ako sa sinabi ni Ace mas lalong naghalo-halo ang mga emosyon sa dibdib ko.

Napaisip ako, nagkakaroon na nang mukha ang biglaang pagbabago ni Dorwin sa akin. Napaluha ako sa realisasyon na iyon.

“I know that this is hard for you but…”

“Noong matapos ikasal si Kuya Dan doon biglang nagbago si Dorwin sa akin.” Bigla kong pagputol sa gustong sabihin ni Carlo sa akin. “Para na kaming di magkakilala dito sa bahay. Hinihintay ko nalang na makipaghiwalay sya sa akin.” Di ko maiwasang makwento sa kanila dala nang sama nang loob sa narinig. Kaya pala umaga na syang umuwi si Niel pala ang kasama.

Kita ko ang pagaalala sa mga mata nila. Biglang lumapit sa akin si Ace at yinakap ako napayakap rin ako rito sa sobrang pait at sakit. Ano ba ang nagawa kong mali sa relasyon namin seneryoso ko naman sya bakit di nya ako magawang mahalin? Ano ba ang meron si Niel na wala ako? Kung pero pwedi ko namang i-withdraw ang ibinigay sa akin ng insurance company ni papa ah. Desperadong desperado kong mga tanong.

Ako ang unang bumitiw sa yakapan namin ni Ace.

“Mga pare pwedi nyo ba akong tulungan?” Ang tanong ko sa kanila.

“Sige pare, kami ang bahala kay Attorney, kakausapin namin sya.” Tugon ni Chad na tinanguan nilang lahat.

“Hindi pare, Tulungan nyo akong maghanap nang matitirhan aalis na ako dito. Hindi ko na kaya ang mga nangyayari. Isang taon kong pinilit na mahalin ako nang buo ni Dorwin pero mukhang malabo nang mayari iyon. Suko na ako hindi ko na kaya.” Hindi ko maiwasang mapaluha.

Bakas sa mga mata nila ang awa. Si Ace ay muling napayakap sa akin.

“Araw-araw para akong sinasaksak sa tuwing ine-ignora nya ang mga paglalambing ko. Kahit ipinaghahanda ko sya nang pagkain ay tinatangihan nya. Kung susubukan ko namang makipagusap sa kanya ay lagi syang nagmamadali di pa man ako nakakapagsimulang magsalita. Ibang iba na sya sa Dorwin na kilala ko noon.” Ang parang bata kong pagsusumbong sa kanila.

“Tama ang desisyon mo pare. Wag mo nang hintayin na pati ang respeto mo sa sarili ay tuluyan nang mawala.” Ang nasabi nalang ni Chad.

Totoo pala ang sabi nila hindi sapat na mahal mo lang ang isang tao. Isang taon kong ipinaramdam kay Dorwin ang pagmamahal ko sa kanya pero hindi parin ito naging sapat para ipagkatiwala nya ang puso nya sa akin.

Nangako ang mga kaibigan ko na tutulungan nila akong maghanap nang matutuluyan. Sinabi ko rin sa kanila na ngayong gabi rin ako aalis sa bahay ni Dorwin inalok naman ako ni Carlo na sa kanila nalang muna matulog at bukas nalang kami maghahanap nang bagong matutuluyan ko. Pumayag ako pero sinabi ko sa kanya na tatawagan ko nalang sya, balak ko kasing kausapin si Dorwin bago umalis.

Natapos ang inuman namin na walang imik at malalim ang iniisip ni Ace. Sinabi ko sa kanya na okey lang ako na wag syang magalit sa pinsan nya dahil hindi lang naman ito ang may kasalanan ako naman talaga ang nagpumilit sa relasyon namin kahit na alam kong si Niel parin ang mahal nito. Buong akala ko kasi ay magagawa kong ipalimot sa kanya si Niel.

Pinauwi ko nalang muna sila. Nung una ay ayaw ni Ace, gusto nyang hintayin si Dorwin para kausapin pero napilit ito ni Rome ipinaintindi nito na kailangan namin ni Dorwin ng privacy para makapagusap sa huling pagkakataon.

Nagsimula akong magempaki kinuha ko ang mga damit ko sa cabinet at inilagay iyon sa malaking bag na pinaglagyan ko nung lumayas ako sa bahay. Mapait na ngiti ang gumuhit sa mukha ko sa kamalasan sa buhay. Pinalayas ako nang amain ko na hindi tinutulan nang aking ina at nagmahal ako sa dalawang taong iba naman ang mahal.

Nang tinungo ko ang drawer kung saan nakalagay ang iba ko pang gamit ay napansin ko ang maliit na box na pinaglagyan ko nang mga sticky note na bigay sa akin ni Dorwin noong maganda pa ang pagsasama namin. Doon na ako simulang lumuha habang binabasa ko isa-isa ang mga mensahe ni Dorwin sa tuwing aalis ito na tulog pa ako.

“Anong ginagawa mo?” Ang biglang sabi ni Dorwin.

Napalingon ako sa kanya at agad na pinahid ang mga luhang dumadaloy sa aking pisngi. Kita ko ang pagtataka nito nang makita ang malaking bag na nasa kama.

“Aalis na ako dito.” Matipid kong sagot sa kanya at tinungo ang bag para ilagay ang mga gamit na nakuha ko sa drawer kasama ang mga sticky note na binigay nya.

“Hindi naman kita pinapaalis dito.”

“Hindi mo nga sinasabi pero pinaparamdam mo naman sa akin.” Sarkastikong sagot ko sa kanya.

Naramdaman ko nalang na nakalapit na ito sa akin at nabigla ako sa sunod na ginawa nito. Ibinalik nito ang mga dami ko sa cabinet.

Kinuha ko ito at muling ibinalik sa bag ko. Pero talagang makulit itong si Dorwin kaya nagsimula na akong mainis.

"Ano ba!" Singhal ko sa kanya habang muling kinukuha ang mga damit kong ibinalik niya sa cabinet.

Nakipag-agawan naman si Dorwin sa mga damit ko. Kung tutuusin para kaming mga batang naglalaro. Yeah naglalaro nga kami ngayon, a game of staying in this relationship and suffer or let it go and be happy.

"Fine!" Sabi ko rito nang hindi ito nagpatalo sa pagkuha sa mga damit ko sa bag.

Lumabas na lang ako sa kwarto since alam ko namang hindi ito papayag na makuha ang mga damit ko. Sumunod ito sa akin at hinawakan ako sa braso.

"Where are you going?" Tanong niya.

"Getting out of your house. Getting out of your life." Parang may kung anong bumara sa lalamunan ko nang sambitin ko ang mga huling katagang iyon.

"What do you mean, Red?" May boses na ngayon ko lang narinig sa kanya. Nagsusumamo? I don't think so.

"I'm breaking up with you!" Pinilit kong magpakatatag sa ginawa kong iyon.

"No, you can't do that to me Red! I love you, you love me! Why break up with me?" Ngayo'y dalawang kamay na nito ang nakahawak sa magkabila kong braso.

I can't resist Dorwin's reaction pero kailangan kong maging firm sa desisyon ko to revive myself from total doom.

"I can no longer feel you around." Walang anu-ano kong tugon.

"Then let me make it up to you Red. Please, wag mo akong iwan!" Hindi na nito napigilang lumuha. Nanlambot bigla ang puso ko. Naawa ako sa kanya.

"You don't have to Dorbs." Sabay haplos ko sa mukha niya. "Aalis ako hindi dahil sa hindi na kita mahal. Aalis ako kasi mahal kita and gusto kong makita kang masaya without me in it. Malaya ka na Dorwin."

At tuluyan na akong lumabas ng bahay niya. Parang gripo na umaagos ang mga luha ko. Naguguluhan, nasasaktan, mga naghahalong damdamin sa aking dibdib. Naguguluhan, dahil sa sinabi nitong mahal nya ako, kay tagal kong inasam na sambitin nya ang salitang iyon pero bakit ngayong nasabi na nya ay hindi ko na makuhang mapaniwalaan? Nasasaktan, sapagkat nang lumabas ako nang bahay na iyon ay umaasa parin akong tatawagin nya ang pangalan ko at pipigilan nya ako pero hindi iyon nang yari nakasakay nalang ako sa taxi walang Dorwin na tumawag o pumigil sa akin.

“Napakalaki kong gago!” Ang wala sa sarili kong nasambit dahilan para tumingin ang driver nang taxi sa akin gamit ang rearview mirror ng sasakyan.

Dumating ako sa bar namin. Nandoon pala silang lahat at halatang hinihintay ako. Agad na lumapit sa akin si Ace.

“Bakit ka umiiyak? Ano nang yari?” Walang anu-ano bigla ko itong niyakap at doon humagulhol wala na akong pakialam sa mga taong makakakita sa akin.

“Shhhh.. Tama na.” Pag-aalu nito sa akin.

“Sabi nya mahal nya ako pero bakit hindi ko maramdaman yon Ace? Ano ba ang tumatakbo sa isip ng pinsan mo?” Parang batang tanong ko sa kanya. “Minahal ko naman sya di ba? Ginawa ko lahat para sumaya sya pero bakit ganito, bakit lagi nalang ako ang nagbibigay? Sawang-sawa na ako Ace ayaw ko na.” Dagdag ko pang sabi.

“Hayaan muna nating makapagisip si Kuya kung ano ba talaga ang gusto nya.” Ramdam ko ang pagaalala sa boses nito.

Doon ko na inilabas lahat nang sama nang loob ko. Naginum pa ako kahit panay ang sita nila sa akin. Wala akong narinig na tanong mula sa kanila kahit sa mga babae naming kaibigan ay nakatingin lang sa akin na hindi alam ang gagawin. Inilunod ako ang sarili ko sa alak.

“This is freaking me out! Hahayaan nalang ba natin syang tuluyang masira ang buhay?” Ang narinig kong bulong ni Tonet kay Carlo.

“Tatawagan ko si Dorwin bukas susubukan ko syang kausapin.” Balik na bulong ni Carlo.

“Wag na wag mong gagawin yon tol. Hindi awa ang kailangan ko kung hindi pagmamahal at yon ang bagay na di kayang maibigay sa akin ni Dorwin tanggap ko na yon.” Sabi ko sa kanila.

Hindi na ito nagsalita pa. Ako naman ay patuloy na lumaklak habang iniisip ang mga nangyari kanina sa bahay ni Dorwin. Mahal nya ako? I don’t think so sinabi lang nya yon para hindi ako umalis o baka nga para lang mabawasan ang konsensya nya. Pero bakit iba ang naramdaman ko kanina at tsaka bakit sya umiyak kung nagsisinungaling lang sya? Ang mga tanong na ngayon ay patuloy paring gumulo sa akin isip. Hindi ko mapigilang mapahawak sa aking ulo sa pagkadismaya sa mga katanungang hindi ko mahanapan nang sagot.

Hindi ko nalang namalayan na sa sobrang kalasingan ay nakatulog pala ako sa lamesa. Siguro bumabawi na ang katawan ko sa mga araw na hindi ako makatulog dahil sa dami nang iniisip. Namalayan ko nalang na nasa loob na ako nang sasakyan.

“Matulog kalang dyan gigisingin nalang kita pagnasa bahay na tayo.” Ang rinig kong wika ni Carlo.

“Salamat tol.” At muli kong ipinikit ang aking mga mata umaasang sana bukas iba na ang maging takbo nang buhay ko.

Itutuloy: