Ghost Of You

Tulad ng request ng ilan na gawan ko nang storya si Niel at Dave ito na po ang isa sa mga storya nila short story lang po ito sana ma gustohan nyo. Zildjian.

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Any resemblance to any person, place, or written works are purely coincidental. The author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rights are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.

---

Good eve Francis! Maaga kang pumasok bukas sa clinic kasi may darating akong bisita galing pa nang probinsiya.

Kakabasa ko lang ng text sa akin ni doc. 6:45am, maaga pa naman kung tutuusin pero kailangan ko ngang pumasok ng maaga sa clinic para may maabutan yung bisita niya. Mabigat ang pakiramdam kong bumangon sa higaan ko.

Waking up on the wrong side of the bed again. What a headstart! Usal ko sa sarili ko.

Agad kong kinuha ang tuwalya ko at pumasok na sa banyo. Isa, dalawa, tatlong buhos, umaasa pa rin akong iaanod nito ang bigat sa dibdib ko. Ngunit kasabay ng pagbuhos kong iyon ay ang realisasyong walang pwedeng tumulong sa akin kundi ang sarili ko.

Napangiti akong bigla nang makita ang sarili sa salamin. Marami nang nagbago sa akin. Hindi na ganun karami ang pimples sa mukha ko courtesy ni doc (isa nga pala siyang dermatologist). Mabait si doc at suwerte ako sa kanya dahil siya ang boss ko kaya naman pinagbubuti ko ang trabaho ko.

Ilang saglit pa ay natapos na akong magmuni-muni sa loob ng banyo. Paglabas ay kita ko naman ang kabuuan ng kuwarto ko. Biglang sumilay ang kakaibang ligaya sa kanina’y binabagabag kong damdamin. Makita ko lamang ang mga naipundar ko sa loob ng dalawang taong pamamalagi rito sa Manila ay sapat ng dahilan para maging masaya ako.

Marami akong dahilan kung bakit ako lumayo sa pamilya ko pati na kay Jie. Kailangan mapatunayan kong kaya kong mabuhay mag-isa. Sa una sobrang hirap para sa akin lalo pa at nasanay akong kasama lagi sina mama at ate Maya.

*Ring… Ring… Ring…

Dali-dali kong tinungo ang lamesita ko at dinukwang ang cellphone ko.

“Hello doc, good morning!”

“Opo, mag-aayos na lang po ako at papasok na rin ako.”

“Siguro sa clinic na lang po ako kakain.”

“Opo doc, ako na bahala sa bisita mo.”

“Yes sir! You can count on me.”

At pinutol na niya ang usapan.

Hay naku, si doc talaga. Palagi na lang siyang ganyan. Kung minsan nga gusto ko na siyang taluhin eh. Ang cute kaya niya lalo na pag suot niya yung coat niyang puti. Alam ni doc ang preference ko at hindi na kataka-takang tanggapin niya ako kung sino ako dahil parehas lang naman kami nang likaw ng bituka.

Hindi na nga naglipas saglit at heto ako naglalakad sa sakayan ng jeep papuntang Valley 1 sa Parañaque. Araw-araw ganun ang routine ko. Hindi naman ako nagrereklamo dahil maayos naman ang lagay ko sa trabaho.

“Hi pogi! Halika ka na kumain ka muna nang pansit ko!” Sigaw ni aleng Bebang ng madaanan ko siya.

“Mamaya na lang ate, medyo nagmamadali kasi ako eh.” Sagot ko rito.

Nagpatuloy ako sa paglalakad ng makasalubong ko si Brando, ang baklang maton. Nung una natakot ako nang sobra rito dahil sa astig kumilos at hari nang kalye sa amin pero nagkahulian din kami nang loob ng malaman nitong parehas lang kami.

“Pre, tagay ka muna bago pumasok.” Aya nito sa akin pero iling lang ang naisagot ko rito.

Maya-maya pa ay tumayo ito at lumapit sa akin. Mukhang alam ko na ang pakay nito.

“Uy te, may chika ako sa’yo.” Bulong nito sa akin. Tama ako.

“Ano yun?”

“Tungkol kay pogi na bagong lipat.” Nambitin pa si gago.

“Anong tungkol sa kanya?” Tanong ko.

“Confirmed!” “

Nanlaki mata ko sa sinabi ni Brando.

“Te paano mo nasabi?”

“Well, sa ganda kong ito makakatanggi ba siya?” Sabay tawa nito nang malakas.

“Kaloka ka Brandy, ikaw na talaga ang reyna sa lugar natin.”

“I know right! O siya girl, kita na lang tayis ulit later huh.” Sabi pa nito bago tuluyang bumalik sa umpukan nila. Parang walang nangyaring ewan lang. Astig pa rin kumilos.

Natatawa ako sa inaasta ni Brandy este Brando pala. Walang ibang nakakaalam na ganun siya bukod sa akin at sa mga natikman na nito. Isa siyang perpektong ehemplo nang baklang lalaki kumilos at umasta. Tagong-tago, nakakaloka.

Nagpatuloy na lang ako sa paglalakad ko, hindi ko naalintana na nakangiti na pala ako. Bago nga pala ako tuluyang makalabas sa kalyeng iyon ay dadaan muna ako sa pinakahuli kong pagsubok.

Sana tulog pa siya.Usal ko sa sarili ko.

“Francisssssss! My lovesssss!!!!!!”

Patay na, gising na ang sirena nang barangay. Nakita ko itong humahangos ang takbo papalapit sa akin. Hindi naman sa pang-aalipusta sa mga kagaya niya pero hindi ko lang talaga maatim na isang babaeng nagtataglay ng maraming belt bags kagaya niya ay magagawang magsuot ng mga damit na hindi angkop.

“Good morning my loves! Musta ang tulog mo? Kumain ka na ba? Gusto mo ihatid kita sa trabaho mo? Anong oras ka makakauwi? Anong gusto mong pagkain? Ipagluluto kita.” Parang sirang plaka na lang si Tiny na ngayo’y nakaangkla na sa braso ko. Araw-araw ganyan na lang ang tanong niya sa akin.

Eversince, hindi ko talaga kayang tumagal na titigan o tingnan man lang siya dahil naiilang ako sa sobrang kapal ng make-up na nilalagay nito. Hindi ko rin lubos maisip na napakalakas ng FIGHTING SPIRIT niya para iladlad ang kaseksihan niya.

“Naku, pasensya ka na Tiny huh medyo nagmamadali kasi ako dahil may darating na bisita yung boss ko sa clinic.”

“Ah ganun ba? O sige, iingat ka my loves huh.” Sabay bitaw nito sa akin at pagbigay niya nang kanyang pamatay na flying kiss at kindat bago tuluyang tumalikod at bumalik sa kampo nito. Napailing na langa ko.

Sa wakas ay nakalabas ako nang buhay ng araw na iyon. Muntik na naman akong nadagit ni Tiny. Wala pang isang minuto nang parahin ko yung jeep na may nakalagay na Sucat Hi-way.

Lulan ng sasakyan ng maisipan kong ilabas yung music player ko para naman hindi ako antukin sa byahe. Kasabay ng pagkuha ko niyon ay ang pagdukot ko nang pamasahe.

“Ma, bayad po. Isang Valley 1.”

Matapos makapagbayad ay umurong na ako sa pinakadulo para madali na sa akin ang bumaba. Ilang kanta na rin ang lumipas ng muling bumalik sa akin ang pamimigat ng dibdib ko.

Hindi naman ako nahihirapang huminga o kaya naman ay ina-asthma. May kakaiba lang akong nararamdaman parang may hindi magandang mangyayari ngayong araw na ito. Pansamantala ko munang isinantabi ang nararamdaman at inaliw ang sarili sa musikang kumukulob sa sarili ko.

Namalayan ko na lang ang sarili kong naglalakad papunta sa kinakatayuan ng clinic. May pasipol-sipol pa ako nang may makita akong dalawang lalaking nakatayo sa labas. Marahil yun yung mga bisita ni doc Alex.

Sa di malamang kadahilanan ay bumalik na naman yung pamimigat ng damdamin ko at mas nadagdagan pa iyon ng masilayan ko nang malapitan yung mukha nang taong nakatayo sa harap ng clinic kasabay ng pagkabuhay ng poot na matagal ko nang nilimot.

---

“Buboy, halika rito.”

“Bakit kuya?”

“May ipapakita ako sa’yo?” Sabi nito nang nakangiti.

“Ano yan kuya? Kendi?”

“Lollipop.”

“Talaga? Anong flavor?”Nasiyahan ako dahil sa nalaman.

“Basta.”

Nang makalapit ako ay inakay niya ako papunta sa likuran ng bahay. May kadiliman pa naman noon.

“Kuya, natatakot ako. Alis na tayo rito.”

“Ayaw mo ba nang lollipop?”

“Gusto po.”

“Yun naman pala eh.”

“Eh kasi kuya takot ako sa dilim eh.”

“Wag kang mag-alala andito naman ako eh.”

At sumunod na lang ako sa kanya. Naramdaman ko na lang ang paghinto niya.

“Pwede na rito.”

“Ang alin kuya?” Inosente kong tanong.

“Pwede mo nang kainin dito yung lollipop.”

“Talaga? Dali kuya, kainin ko na. Asan na?”

Maya-maya pa ay nakita ko na lang na nakalabas na yung ari niya.

“Bakit nakalabas yan? Naiihi ka ba kuya?”

Umiling siya.

“Ah ganun ba, sige kuya akin na yung lollipop ko.”Tuwang-tuwa ko pang tinuran.

Ngumiti siya. “Hayan na yung lollipop mo.”

“Huh?” May pagtataka sa isip ko.

“Sige na Buboy, subo mo na yung lollipop mo.”Pag-uutos nito sa akin.

Kinabahan ako.

“Ayoko niyan kuya. Uwi na lang ako.” Akmang aalis na ako nang hawakan niya ang braso ko.

“Hindi ka uuwi. Isusubo mo muna yung lollipop mo.” May batas sa boses nito.

Nahintakutan ako.

“Sige na, isubo mo na kung hindi susuntukin kita!” Pananakot niya sa akin. Nagtagumpay siya sa pananakot niya sa akin.

Wala akong nagawa kundi ang umiyak habang pilit na sinusubo yung ‘lollipop’ niya. Nagawa rin nitong ipalunok sa akin ang katas na iniluwa nang alaga niya. Halos maduwal ako. Matapos niyang gawin sa akin yun ay umalis ito na parang walang nangyari.

---

Heto na ang oras ng paghihiganti ko sa’yo hayop ka! Nanggigigil kong sabi sa sarili. Naikuyom ko ang palad ko dahil sa sobrang pagtitimpi.

“Good morning! Ikaw ba yung kasama ni doc Alex?” Tanong ng kasama niya sa akin.

“Ako nga po.” Sagot ko na hindi inaalis ang tingin sa kanya.

“Mga anong oras daw siya makakarating?” Tanong niya sa akin.

“Hindi niya sinabi.” Matipid kong tugon.

Binuksan ko na ang clinic para naman makapagpahinga sila at makaisip ako nang magandang plano para makaganti sa kanya.

“Kamusta po ang biyahe?” Pagbabago ko nang aura.

“Okay naman, kakapagod nga lang.”

“Nag-agahan na po ba kayo?” Tanong ko.

“Hindi pa nga eh medyo nagugutom na rin kami.” Tugon nito.

“Sige po saglit lang.”

Lumayo muna ako sa kanila para tumawag sa kalapit na fastfood chain. Matapos iyon ay muli akong bumalik sa kanila at inestima sila.

“Ano nga palang pangalan mo?” Tanong nung kasama niya sa akin.

“Francis po.” Tugon ko.

“Ah, hello Francis! I’m Brian and this is Niel.”

Alam ko! Nagsusumigaw na sagot ng isip ko.

“Nice meeting you po.” Sabay pakita nang ngiti sa kanila.

Nagkuwentuhan muna kami kumbaga para magkakilanlan. Lahat ng mga detalye sa pagkatao ko ay pineke ko para hindi niya ako makilala. Dumating na rin yung in-order ko. Nagulat pa sila nang makita ang mga pagkain. Pinilit nilang sila na lang ang magbayad, um-oo na lang ako. Kumain na nga sila. Inaaya nila akong sumabay sa kanila.

---

Simula nang nangyari ang araw na iyon ay iniwasan ko na siya. Hindi ko lubos maintindihan kung bakit niya iyon nagawa sa akin.

Ngunit sadya talagang mapaglaro ang tadhana at pilit nito kaming pinagtatagpo at ilang beses ding naulit ang mga pangyayari. Sa tuwing matatapos siya ay iiwan na lang niya akong parang basahan.

Kung minsan naman ay nakakatikim ako nang suntok mula rito sa tuwing tatanggi ako sa gusto niya. Ni hindi ko magawang magsumbong. Ang tanging nagagawa ko lang ay ang umiyak.

---

Bigla akong nakaramdam ng gutom kaya isinantabi ko muna ang iniisip ko at nakisalo sa kanila.

Nagkukuwentuhan pa kami nang sa wakas ay dumating na rin si doc Alex.

“Uy mga jologs! Napadalaw kayo sa siyudad!” Bungad na pambati nito sa kanila.

“Wow, siyudad na pala ito? Kala ko kasi baryo lang.” Pagsagot ni Brian.

“Kung maka-siyudad ka parang di ka rin nanggaling sa probinsiya ah.” Sabat naman ni Niel.

Natawa na lang si doc. Iniligpit ko na lang muna yung mga pinagkainan naming tatlo. Busy pa rin ako sa kakaisip ng plano kung paano ko ba papahirapan this time si Niel.

“Kamusta naman kayo ni Dorwin, Niel?” Tanong ni doc.

“Okay na kami. Actually, okay na okay na.” Tugon nito.

“Balita ko may ibang kinakasama na yun ah.”

“Meron na nga, si Red. Nakilala ko na rin siya at mahal na mahal niya si Dorwin higit pa sa pinaramdam ko sa kanya.”

“Ganun ba? Mukhang sinuwerte si mokong ah.”

“Oo nga eh.” Sagot pa nito.

Nag-usap pa sila na parang nagbibigay ng updates sa mga buhay nila.

“Francis.” Biglang tawag sa akin ni doc.

“Po?”

“Ikaw muna bahala rito sa clinic huh. Iuuwi ko lang itong mga ungas na ‘to para makapagpahinga nang maayos.”

“Sige po doc. Ako nang bahala rito.”

At nagsipag-ayos na nga sila para makaalis na. Narinig ko pang sinabi ni Brian na “Mukhang may bonding kayo nung nurse mo ah. Kayo ba?” Napa-iling na lang ako sa sinabi nito.

Matapos nilang makaalis ay nag-umpisa na akong magplano nang mga gagawin kong hakbang sa paghihiganti ko sa kanya. Tahimik sa loob ng clinic at pabor iyon sa akin. Mas makakaisip akong maigi kung walang gumugulo sa akin.

Mabilis na dumaloy ang mga oras. May mangilan-ngilang customer ang pumasok sa clinic, halos lahat ay nagpa-schedule lang ng treatment nila at yung iba naman ay bumili nang mga gamot.

Kasalukuyan akong nagdo-drawing nun ng may pumasok. Akala ko ay customer ito kaya hindi muna ako nagtaas ng tingin.

“B-buboy?”

Bigla akong napaangat ng mukha. Tumambad sa akin ang mukha niya. Namumula ang mga mata nito wari mo’y galing sa pag-iyak.

“Sinong Buboy?” Pagmamaang-maangan ko.

“Buboy, patawad.” At dumaloy na nga rito ang masaganang luha.

“Naku, bakit kayo umiiyak? Baka magalit sa akin si doc Alex nito pag nalaman niyang umiyak ka.” Pagkukunwari ko pa rin sabay abot ng tissue rito.

“Buboy alam kong ikaw yan. Ang tagal kitang hinanap.” Sabi nito.

Biglang nag-iba ang timpla nang mood ko at hindi ko na kinaya pang ilabas yung tunay na ako.

“Bakit mo ako hinahanap? Para bigyan ulit ng lollipop?” Tumayo ako at lumapit sa kanya.

Hindi siya nakasagot. Walang anu-ano ay lumuhod ako rito at pilit ibinababa ang zipper niya ngunit pinipigilan niya ako.

“Huwag Buboy.”

Nahiwagaan ako. Ngunit nagpatuloy ako sa ginagawa ko hanggang sa nag-succeed ako, nagawa kong matikman ulit yung ‘lollipop’ niya hanggang sa maglabas ulit ito nang kakaibang dagta.

“I’m sorry Buboy.” Paghingi niya nang tawad.

“O bakit Niel? Hindi mo ba na-miss tong ganito? Hindi mo na ako pinilit pa na gawin sa’yo ito dapat nga natutuwa ka at hindi nagso-sorry.” Sagot ko sa kanya pero pinaparamdam ko ang panunumbat dito.

“Mali ito, sobrang mali.”

“Mali? Kelan mo pa nalamang mali ito? Sige nga sabihin mo sa akin!” Pagtataas ko nang boses sa kanya. Nakatingala ako sa kanya.

“Hindi ko alam. Ang alam ko lang nagsisisi ako.”

Napatayo ako.

“Wow, bago yun ah!” Pang-uuyam ko sa kanya.

“Sana mapatawad mo ako.”

“Yun na lang yun Niel? Ang dami kong pinagdaanan dahil sa pinaggagagawa mo sa akin noon!”

Napayuko na lang ito.

“Pinilit kong itinago sa pamilya ko ang ginawa mong pangbababoy sa akin. Kung tutuusin naging mabait pa ako sa’yo noon dahil hindi ako nagsumbong sa kabila nang lahat pero hindi ko maipagkakailang may nagbago sa pagkatao ko.”

Unti-unti nang nagbabagsakan ang mga luha ko.

“Hindi mo alam kung gaano ko hinarap ang bagong ako. Nagawa kong pumatol sa kahit na sino para lang maramdaman muli yung ginawa mo sa akin noon. Hindi na ako ang dating ako, patay na si Buboy. Pinatay mo si Buboy!!!!!!” Sigaw ko rito.

Niyakap na lang ako nito. Nagpupumiglas ako. Itinutulak ko siya ngunit sadyang mas malakas ito sa akin.

“Hayop ka Niel! Pinagsamantalahan mo ako!!!” Sabi ko rito. “Mula nang nagkaisip ako, sinabi ko sa sarili kong maghihiganti ako.”

Natahimik akong bigla. Puro hikbi ang naghahari sa loob ng clinic.

“Alam mo di ko maintindihan sarili ko pero nagpapasalamat pa rin ako sa’yo dahil kahit ganun ang nangyari may maganda itong ibinunga sa akin. Natuto akong magmahal at naranasan kong mahalin ng kapwa ko.” Umiiyak na sabi ko habang yakap-yakap pa rin niya ako. Sa puntong ito ay naramdaman kong lumambot ako.

“Patawad Buboy!” Lumuwag yung pagkakahapit niya sa akin.

Itinulak ko siya nang pagkalakas-lakas. Natumba siya.

“Wala ka na bang ibang pwedeng sabihin kundi sorry? Huh!!” Sabi ko sabay alis ng clinic.

Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Totoo, labis ang poot ko sa kanya pero bakit nung makita ko siyang umiiyak parang tinunaw yung galit ko. Naiinis ako sa sarili ko. Ang tagal kong pinaghandaan itong araw na ito at ngayong hawak ko na bakit nagkaganun pa.

Napasigaw ako nang ubod lakas bago tumakbo. Hindi ko alam kung saan ako tutungo. Ang alam ko lang ay dapat na akong umalis sa lugar na iyon.

LOYOLA MEMORIAL PARK

Dinala ako nang mga paa ko sa lugar na ito. Hindi ko alam kung bakit. Pumasok ako. May mangilan-ngilan akong nakikitang mga tao. Marahil binisita nila ang mga yumao nilang mga kaanak.

Naglakad-lakad ako hanggang sa mamalayan ko na lang na nakatunghay ako sa isang lapida na naroroon sa lugar na iyon.

In Loving Memory

Of

Buboy Santos

February 14, 2009 – February 15, 2009

Walang anu-ano ay umupo ako at umiiyak na pinupunasan ang lapida. Humahagulgol ako. Inilalabas ko ang lahat ng sama nang loob ko sa pinakatahimik na paraang alam ko.

“Alam mo Buboy, nanghihinayang ako dahil hindi mo man lang nasubukang mamuhay ng matagal at makita ang ganda nang buhay.” Pagkausap ko rito. “Pero alam mo masaya ako na hindi mo na naranasan ang mga bagay na naranasan ko noong buhay pa ang dating ako.”

Umihip ang hangin at napakalamig niyon ngunit parang balewala lang iyon sa akin.

“Alam mo Buboy, pinilit kong nagpakatatag para ipakita sa lahat lalo na sa kanya na sa kabila nang mga ginawa niya sa akin ay nagawa kong bumangon at mamuhay taglay ang bagong ako pero bakit ganun?

Tinraydor ako nang sarili ko. Dapat galit ako sa kanya. Galit na galit pero bakit iba ang nararamdaman ko?”

Umiiyak pa rin ako.

“Mali ito. Hindi ako dapat nakakaramdam ng ganito! Bakit sa kabila nang mga ginawa niya sa akin noon ganito pa ang nararamdaman ko. Naguguluhan ako Buboy! Bakit siya? Hindi ito pwede!!!” Lalo akong napahagulgol.

Naramdaman ko na lang na may mga bisig na bumalot sa akin. Nakaramdam ako nang security sa mga yakap na iyon. Pinapawi nito ang lahat ng hinanakit sa dibdib ko.

“Patawad Buboy. Hayaan mo akong bumawi sa’yo. Ang tagal kitang hinanap.”

Umiiyak din ito dahil ramdam kong basa na ang uniform ko kung saan nakasubsob ang mukha nito.

“Bakit ka pa nagbalik Niel?”

“Hindi ako nagbalik Buboy, kapalaran ang nagsadya para matagpuan kita.” Halos pabulong na nitong sabi sa akin.

“Bakit mo ako hinahanap?”

“Sa dinami-rami nang pinagdaanan ko, sa ilang relasyong kinasuungan ko palaging may

kulang.”

Natahimik ako.

“Sa tingin ko nakita ko na yung kulang Buboy.”

Pinaharap niya ako sa kanya.

“Nakita ko na ang matagal kong hinahanap na kulang sa buhay ko.” Mataman siyang nakatitig sa akin at hinuhuli ang mga tingin ko. “Ikaw yun Buboy, ikaw.”

“Paano kita pagkakatiwalaan? Paano ako maniniwala sa mga sinasabi mo? Sinira mo na ang tiwala ko sa’yo matagal na.” Lumaban ako nang tingin sa kanya.

“Inaamin kong nagkamali ako dahil sa ginawa ko sa’yo noon pero sa maniwala ka’t sa hindi may gusto na ako sa’yo noon pa man. Natakot ako dahil bago sa akin ang ganung pakiramdam.”

Nagulat ako sa sinabi niya.

“Hindi ko ito sinasabi sa’yo para mapatawad mo ako kaagad o paniwalain ka. Gusto ko lang malaman mo na bata pa lang tayo mahal na kita.”

Natameme na naman ako. Hindi ko na talaga maintindihan sarili ko.

“Hindi ko alam kung mapapatawad mo pa ako pero mangangahas na ako. Buboy, I love you!”

Unti-unti na itong tumatayo nang mapansing wala akong reaction sa sinabi niya. Tumalikod na ito ang nagsimulang maglakad palayo. Ramdam ko ang panlulumo niya.

“Aalis ka na naman? Iiwan mo na naman ako? Kala ko ba Niel nagbago ka na?” Panunumbat ko sa kanya.

Napatigil ito pero hindi ito nalingon.

“Hindi ko alam kung anong meron ka dahil hindi ko alam kung anong ginawa mo sa akin para magkaganito ako. I hate you for doing that to me, I hate you for making me feel this way and I hate you more for leaving me again lalo pa ngayong mahal na rin kita.” Nabigla ako sa sinabi ko.

Gulat ang mukha nito nang muling humarap sa akin.

“Y-you love me?”

“Bingi-bingihan na ba ang laro natin ngayon?” Bigla kong sabi.

Natawa ito pero dahan-dahang lumapit sa akin. Natawa rin ako sa biglaang rebelasyon mula sa akin.

“Pwede mo bang sabihin ulit sakin yun Buboy?”

“Hmmm, not unless kainin mo lollipop ko.” Sabi ko rito nang nakangiti.

“Sure! Ngayon na ba?”

“Yuck kadiri ka Niel!”

“Mahal mo naman.” Banat niya.

“Weh kelan pa?”

“Ang cute mo talaga Buboy.”

“Teka nga, patay na si Buboy.” Sabay tingin sa lapida.

“Ay sorry Buboy.” Sabi nito sa lapida.

“Weird!” Sabay batok sa kanya.

Natawa kami pareho.

“Hi, I’m Francis.” Sabay abot sa kanya nang kamay ko nang matapos kaming magtawanan.

Inabot niya ito.

“I’m Niel. Nice meeting you.” Sabay hablot sa akin papalapit.

Nag-uusap ang mga mata naming dalawa.

“I love you Francis.”

“I love you Niel.”

At naghinang ang mga labi namin.

WAKAS