9 Mornings Book2: Chapter 27

Written by: Zildjian

FB Group: ZildjianStories

Author's Note:

HAHAHAHA! Sa wakas naigapang ko rin ang chapter na ito! Konte na lang mga paps! As in matatapos na talaga ang kwentong ito! YEHEY!!! Inubos na ng kwentong ito ang laman ng 2MB kong utak at talaga namang hindi na siya nakakatuwa! HAHA Pero masaya pa rin ako kahit ganun dahil nakikita ko na ang pagwawakas nito! Buwahahahaha!!!

Siya nga pala bago magkalimutan pasasalamatan ko naa naman ang mga taong walang sawang nakikisabay sa akin sa pakikibaka ko sa kwentong ito na sina –

Macky,  Reymond Lee, BaguioWithLove, Russ (Ang ever supportive kong si Russ!), KenKen Reyes, BruneIyuki (Dariling!), Migz (Hello Migz!), MigiL, Ivarro (mabago kaya ng chapter na ito ang mga hula niyo?), Jec, Jayvin, Jims Gregorito, Slushe.Love, Chie (Mojaco), Monty, Luilao, Alfred of T.O, Bobby Evasco, Racs, Tzekai Balaso, Windsong07, RobertMendoza, ManilaActor, Bharu (And you’re back!), MhiMhiko, Hao_Inoue (zildjianace@gmail.com ang email add ko), Nikko Ramos (AKA Pancookie), Brix (Welcome aboard), JayJay (Supah Minion), Roan, TheLegazpiCity, JhesLhee Oracquio, Patryckjr, Chants, at Randzmesia.

Syempre salamat din sa mga Anonymous at Silent Readers ko.

DISCLAIMER: This story is a work of fiction. Any resemblance to any person, place, or written works are purely coincidental. The author retains all rights to the work, and requests that in any use of this material that my rights are respected. Please do not copy or use this story in any manner without my permission.

---

“Ipinagdidiwang natin ang kapaskohan, hindi lang bilang pagpupugay sa pagsilang ng ating tagapaglitas sa mundong ito kung hindi, para na rin ipaalala sa bawat isa ang tatlong bagay na dapat ay isinasapuso at hindi natin kinakalimutan –ang magmahalan, magbigayan at magpatawad. To love unselfishly, to give without expecting something in return and to forgive.” Ani ng pari bilang pagtatapos ng pang pitong mesa de gallo.

Totoong ang diwa ng pasko ay patungkol sa pagbibigayan, pagmamahalan at pagpapatawad. Pero paano mo magagawang maibigay ang mga bagay na iyon sa iba, kung ikaw mismo ay pinagkaitan ng mga iyon? Tulad na lamang ni Brian.

‘What did I do to deserve this?’ Puno ng pait na naitanong ni Brian sa kanyang isipan habang ang kanyang mga tingin ay deretso sa altar. ‘Ano bang klaseng sumpa ang ibinigay mo sa akin para lahat ng mamahalin at pahahalagahan ko ay sinasaktan ako?’

Alam niyang hindi tama ang kanyang ginagawa.  Na mali na kuwestyonin niya ang Diyos sa mga nangyari at nangyayari sa kanyang buhay pero masyado na siyang kinakain ng kanyang galit. Oo. Nagpupuyos sa galit ngayon ang kanyang puso dahil sa mga hindi inaasahan niyang narinig sa nagdaang gabi. Para itong sirang plakang paulit-ulit na tumatakbo sa kanyang isipan na tila ba nananadya at inuubos ang natitirang kabutihan sa kanya.

‘Is this your way of telling me that I’m not worth loving? That I don’t deserve to be happy? Why? Ano ba ang kasalanan ko sa’yo para gawin mong ganito ang buhay ko?’  Muling pagkaka-usap niya sa imahe ng Diyos na nasa sentro ng altar.

He can feel his anger consuming him. Nagsisimula na ring manginig ang kanyang buong katawan sa ibayong nararamdaman. Trinaydor siya ng mundo kasama ng mga taong dapat ay proprotekta sa kanya. At sobrang sakit niyon. Sakit na siya ngayong inuugatan ng kanyang galit.

“Bry?”

Kung hindi pa niya naramdaman ang mabining paghaplos sa kanyang balikat ay hindi niya mapapansin ang pagtawag na iyon sa kanya ng katabing si Eros. Wala sa sarili siyang napabaling rito na isa namang malaking pagkakamali dahil nakarehistro na pala sa mga mata niya ang kanyang nararamdaman kaya agad na lumatay ang pinaghalong gulat at takot sa mukha nito nang makita ang nagsusumigaw na galit at pagkapuot na kanyang nararamdaman.

Mabilis siyang nagbawi ng tingin pero muli ring napabaling rito nang maramdaman niya ulit ang paghawak nito sa kanyang balikat.

“Bry, what’s wrong?” Naroon pa rin ang takot sa mga mata nito pero may humahalo ng pag-aalala doon. Pero imbes na pagaanin niyon ang kanyang pakiramdam tulad ng laging nagiging epekto niyon sa kanya sa tuwing ipapamalas nito iyon, iba ang nangyari. Sa halip, mas lalo pang nasindihan ang kanyang galit at pagkasuklam.

“Isa ka rin sa kanila.” Malamig niyang sabi saka marahas na inalis ang kamay nito mula sa pagkakahawak sa kanyang balikat.

Isinirado na ng kanyang galit ang kanyang isipan. Binura niyon lahat ng mga pinaniniwalaan niya maliban sa isinisiksik niyong bagong paniniwala na wala siyang dapat pagkatiwalaan. Na lahat ng tao ay walang ibang nais kung hindi ang pasakitan siya. At ngayon nga, para sa kany,a ay isa ito sa mga taong iyon.

Kaya kahit kita niya ang pagrehistro ng iba’t ibang emosyon sa mukha nito; gulat, pagkalito at sakit, hindi siya nakaramdam ng maski katiting na pagsisisi at konsensiya. Nangibabaw sa kanya ang pagkagustong alisin ang mga taong nakakasakit at makakasakit sa kanya.

“Tama ako di ba? Isa ka sa mga taong paaasahin lang ako at sa bandang huli, ay magpapamukha sa akin kung gaano ako katanga at ka-gago na pinaniwalaan ko kayo.” Punong-puno ng pangungundenang muling wika niya rito.

“H-Hindi ko alam ang pinagsasasabi mo, Bry.” Halatang natatakot  at naguguluhang pagdedepensa nito sa sarili.

“Sinungaling!”

Dala ng matinding emosyong ay napalakas ang kanyang pagkakasabi dahilan para mapapikit ito marahil dala ng takot at nang muling buksan nito ang mga mata’y tuluyan ng kumawala roon ang matatabang luha na mabilis na naglandas sa magkabila nitong pisngi.

“Ano’ng nangyayari sa’yo, Bry? Bakit ka biglang nagkakaganyan?” Ang lumuluha’t naguguluhang wika nito. Pero maski ang pag-iyak nito na palaging nagpapalambot sa kanya ay hindi na rin kinilala ng kanyang puso.

Akmang aabutin sana nito ang kanyang mukha nang maagap niya iyong hulihin.

“Huwag mo akong hawakan!” Kung anong diin ng pagkakasabi niya sa mga salitang iyon ay siya ring diin ng pagkakahawak niya sa kamay nito. “Hindi niyo na ako ulit masasaktan pa.”

“Ano’ng nangyayari rito?” Si Dave at maagap nitong binawi mula sa mahigpit niyang pagkakahawak ang kamay ni Eros saka ito inilayo sa kanya. Tulad niya ay agad nitong napansin ang pamumula ng kamay nito dahilan para pukulin siya nito ng nakakamatay na tingin.

Tumayo siya at tinapatan ng kaparehong tingin ang kaibigan o mas tamang sabihin dating kaibigan. Dahil simula sa mga oras na iyon ay pinuputol na niya ang lahat ng ugnayan niya sa kahit na sinong tao para wala ng makapanakit pa sa kanya.

“Problema mo?” Asik sa kanya ni Dave.

“Kayong lahat ang problema ko! Pare-pareho kayong lahat na walang mga kwenta!”

“Aba’t gago ka, ah!” Tila napikon namang wika ni Dave at walang seri-seremonyas na nagpakawala ng isang suntok na sana ay lalanding sa mukha niya kung hindi iyon napigilan ng biglang dating rin na si Dorwin.

“Wala na ba kayong ni katiting na paggalang man lang sa simbahan?” Wika nito habang nakakulong sa mga palad nito ang kamao ng kambal nito saka ito bumaling sa kanya. “At ikaw, kung masama ang gising mo, `wag mong ibunton iyon sa taong hindi ka lalabanan.”

Sa sinabi nito ay wala sa sarili siyang muling napabaling kay Eros. Malungkot at puno ng pagkalito ang mga mata nitong patuloy pa ring lumuluha habang nakatingin sa kanya. Alam niyang nasaktan niya ito verbally and physically at sa kaalamang iyon ay may kung anong kumirot sa kanyang puso dahilan para magbaba siya ng tingin at walang imik na tinalukuran ang mga ito. Narinig pa niya ang pagtawag nito sa kanya pero hindi na niya nagawa pang lumingon.

---

Halos takbuhin na ni Brian papunta sa kanyang sasakyan. Unti-unti ng bumabalik sa kanya ang mga emosyong kanina lang ay nawala dala ng matinding galit at nagsisimula na siyang makaramdam ng matinding pagsisisi. Pagsisisi na alam niyang huli na.

Nang makapasok siya sa kanyang sasakyan ay agad niyang linisan ang lugar. Kung anu-ano ang tumatakbo sa kanyang isipan. Naghahalo-halo na rin ang kanyang nararamdaman dahilan para makaramdam na rin siya ng pagkalito sa sarili. Nagsisimula na ring magtalo ang kanyang puso’t isipan kung tama ba ang ginawa niyang pagtulak sa mga taong siyang natitirang nagpapahalaga sa kanya lalo na si Eros.

“What? Are you out of your mind? Sinuportahan mo ang relasyon ng anak mo at ng baklang `yon?”

“Bakit ko sila pagbabawalan? He loves my son and my son loves him.”

“Naririnig mo ba ang sinasabi mo, Bart? Alam mong kasalanan sa Diyos ang kung ano mang meron sila and you just allow it? Ano’ng klase kang ama!”

“Sa bibig ba mismo ng Diyos galing na makasalanan ang relasyong meron ang anak ko, o sa bibig ng mga taong tulad mo’y makikitid rin ang utak? At wag na wag mong kukwestyonin ang pagiging ama ko sa anak ko, coz as far as I know, nagampanan ko `yon ng tama unlike you!”

“Let me just remind you kung ano ang pakay natin rito, Bart. We’re here to convince our son na sumama sa atin sa France. Sa tingin mo, paano natin ngayon magagawa iyon kung hayan at kinukonsenti mo ang ––”

“Don’t drag me to your selfish plans, Sabrina! Nandito ako para bisitahin ang anak ko, hindi para makisali sa’yong gipitin siya!”

“How dare you to accuse me na ginigipit ko ang anak natin! Ganoon na ba kasama ang tingin ninyong mag-ama sa akin na hindi niyo na nakikita na ginagawa ko lang ang lahat ng ito para sa ikabubuti ng pamilya natin?”

“Really? Ikabubuti ng pamilya natin o ikabubuti ng pamilya ng kapatid mo?”

“Oh, bakit di ka nakasagot? Did I somehow hit the right spot? Hindi pa ba sapat ang mga ginawa ko para sa kanila para matuldokan na ang kung ano mang nangyari noon, ha, Sabrina? Nangako ka sa akin! Nangako kang kakalimutan mo ang lahat oras na lumayo tayo rito! Hindi pa pala!”

“Ibigay mo sa kanila ang kompanya at kakalimutan ko ang lahat. Dahil hindi ako matatahimik hanggat hindi ko nasisiguro na nasa maayos silang lagay! Iyon man lang makabawi tayo sa kanila.”

“No! Ginawa ko na ang magagawa ko sa mag-amang iyon. Hanggang doon na lang ang maitutulong ko sa kanila. Hindi ko rin kailangang bumawi sa kanila dahil wala akong kasalanan. Wala tayong kasalan!”

“Wala? Nakakalimutan mo na ba na nawalan ng asawa at walang kinalakhang ina si Xander dahil sa atin? Sa pagiging makasarili natin noon!”

“It was not our fault, Sabrina! Kailan mo ba maiintindihan`yon? It was Rossel’s choice to end her life for a selfish reason at iyon ay dahil hindi niya matanggap na ang babaeng pinakasalan ko, ay ang kapatid niya kahit pa man may asawa’t anak na siya. Hinayaan na kita noong isakripisyo ang mga pinaghirapan ko, ang kompanya at ang makasama ang anak ko para sa mag-amang `yon dahil mahal kita at gusto kitang matulungang kalimutan ang lahat. Pero ang idamay at isakripisyo pati ang anak natin? Sumusobra na iyang kahibangan mo!”

“Bart, please! Pagbigyan mo lang ako hindi na ako hihiling ng iba pa sa’yo.”

“Nagmamalasakit at nagpapaka-ina ka sa kanila pero sa sarili mong  anak, ni magpakita ng maski katiting na pagpapahalaga ay hindi mo magawa?”

“Dahil wala ng ibang gagawa niyon para sa kanila, Bart.”

“Paano ang anak mo, ha, Sabrina?”

“I will make it up to him basta pagbigyan mo lang ang hiling ko. Besides nariyan ka naman.”

“No. Kung hindi mo kayang magpaka-ina sa kanya, ako, kaya kong magpaka-ama. Kaya titigilan na ninyo ang ginagawa ninyo sa anak ko, dahil kung hindi, ako mismo ang makakalaban ninyo. Marami ng kinuha ang mag-amang iyon kay Brian at isa kana doon. ”

Ang muling pananariwa sa kanyang isipan sa naganap na pagtatalo kagabi ng kanyang mga magulang. Masakit masampal ng katotohanan na ang sarili niyang ina. Ang taong nagluwal sa kanya sa mundong ito ay handa siyang isakripisyo para sa ibang tao. Tuluyang pinatay niyon ang pilit niyang pinaniniwalaan na mahal siya nito. Na kahit papaano ay may pagpapahalaga ito sa kanya.

Matatanggap pa sana niya ang lahat kung hindi sana niya ito tunay na ina. Pero hindi, totoong ina niya ang taong walang pagmamahal at pagpapahalaga sa kanya. Inabandona siya nito para sa ibang tao at iyon ang dahilan kung bakit sobra siyang nasaktan at nilamon ng galit na dahilan para pagdudahan na rin niya ang mga taong malalapit sa kanya. Dahil kung ang mismong ina na nga niya na siyang nagluwal sa kanya ay hindi siya magawang mahalin at handa siyang saktan, ano pa kaya ang ibang tao?

Subalit nang makita niya kanina ang malungkot na mga mata ni Eros ay tila ba muling nabuksan ang isip niya. Muli niyong ipinaalala sa kanya ang mga bagay na pilit ng itinatanggi ng kanyang isipan dala ng sobrang galit at isa na doon ay ang pangakong hindi niya ito kailan man sasaktan.

“I’m sorry.” Ang punong-puno ng pagsisising naibulong niya. Alam niyang wala na siyang mukhang maihaharap pa rito. Sinaktan niya ang nag-iisang taong nagpasaya sa kanya sa mga nagdaang araw at iyon ay dahil nagpaalipin siya sa galit.

Nang marating niya ang bahay nila ay naroon na ang kanyang mga magulang sa sala. Pero tulad noong nakaraang gabi, hindi niya tinapunan ng tingin ang mga ito. Dere-deretso siyang pumasok sa kanyang kuwarto.

Sa totoo lang, gusto niyang harapin ang mga magulang niya at ilabas ang galit na meron siya. Gusto niyang manumbat pero naisip din niya na para saan pa? Ano pa ang silbi niyon? Maibabalik ba niyon sa ayos ang lahat? Magagawa ba niyong alisin ang katotohanang pambayad kasalanan lang siya para sa kanyang ina? At magagawa ba niyong bawiin ang mga masasakit na salitang nasabi niya kanina kay Eros?

Nasa ganoon siyang pag-iisip nang may kumatok sa pintuan ng kanyang silid at iniluwa doon ang kanyang ama.

“I brought you coffee.” Bungad nito saka lumapit sa may bed side table niya at doon inilapag ang dala nitong kape. “Hindi mo naman sinabi sa akin na nagsisimbang gabi ka pala. Sasama sana ako. May katagalan na rin noong huli kong ma-experience ang simbang gabi.”

Iniiwas niya ang tingin dito bilang pagsasabi na hindi siya intersado sa kahit na anong klaseng usapan pero sadya talagang may taglay ring kakulitan itong ama niya.

“Si Eros ba ang kasama mo? Bakit `di mo siya dinala rito? Masarap pa naman ang breakfast na ginawa ko.”

“Leave me alone. Gusto kong matulog ulit.” Sabi niya na hindi ito tinatapunan ng tingin. Alam niyang his father doesn’t deserve this kind of treatment from him pero dala ng sama ng loob ay pati ito ay idinadamay niya.

“Then how about I tell you a story para makatulog ka?”

Napapantastikuhan siyang napabaling rito? Ano’ng tingin nito sa kanya, bata? Ibubuka na sana niya ang bibig para muling itaboy ito nang maunahan siya nito.

“There’s this guy na gwapo, matalino, maparaan –lahat ng magagandang traits ay nasa kanya na not to mention that he’s also a famous varsity player kaya naman halos pagkaguluhan siya ng kababaihan sa koleheyo. Isang araw, nakatanggap siya ng sulat mula sa isa sa mga babaeng nagkakandarapa sa kanya na nagkataon rin na tipo niya. He dated this pretty girl hanggang sa maging sila. Nang pareho silang makapagtapos ay nagbalak silang magpakasal, pero hindi natuloy iyon nang mabuntis ng ibang lalake ang babae.”

Sa hindi malamang dahilan ay pinili niyang manahimik at makinig. Biglang nakuha ang interes niya ng kwentong iyon ng kanyang ama.

“Syempre, nasaktan ang lalake sa pananarantado sa kanya ng babaeng iyon kaya nagpakalayo-layo siya. Three years after, bumalik ang lalake at doon niya nabalitaan na ikinasal na ang babae sa lalakeng nakabuntis rito at nagsilang na ito ng isang batang lalake. Dahil doon, nagpasya na ang lalake na kalimutan ang babae at hayaan na itong maging masaya sa piling ng iba. Inabala na lang niya ang sarili sa ipinundar niyang maliit na negosyo. Isang araw, habang abala si lalake sa pagpapatakbo ng kanyang maliit na negosyo ay may naging costumer siya na isang magandang dilag na nakakuha ng pansin niya. But what really surprise him is noong makilala niya ang magandang dilag na iyon – ang nakababatang kapatid ng ex-girlfriend niya. Syempre hindi makapaniwala si lalake na ang dati’y dalagitang katapid ng dating nobya niya ay ganap ng dalaga at mas nahigitan pa nito ang ganda ng kapatid nito.”

Sandali itong huminto at inabot sa bed side table niya ang kanilang family picture.

“Nag-usap sila at nagkamustahan. Doon niya nalaman na nasa huling antas na rin pala ito sa koleheyo. Matapos ang maikling pag-uusap nilang iyon, ay hindi na naalis pa isipan ng lalake ang kapatid ng kanyang dating nobya kaya naman sinadya na niya itong puntahan  sa koleheyong pinapasukan nito para ayaing lumabas at dahil nga sobrang guwapo ng lalaking iyon, ay pinaunlakan siya ng babae. Doon nagsimulang mabuo ang pagmamahalan nila na nauwi sa pagpapakasal matapos grumaduate ang babae sa koleheyo. Biniyayaan sila ng isang guwapong anak na minana ang lahat ng magagandang katangian ng lalake.”

“At ang anak na iyon ay ako?”

Nakangiti itong tumango ito bilang pagkumperma.”

“Hindi namin alam ng mama mo na hindi pala bukal sa loob ng Tita Rossel mo ang pagtanggap nito sa relasyon namin. Buntis na ang mama mo sa’yo nang puntahan ako ng Tita Rossel mo at magmakaawang balikan ko siya at iwan namin ang mga asawa namin. Of course hindi ako pumayag. Mahal na mahal ko ang mama mo. When she came into my life, doon ko na-realize that she was the one that I’m destined to be with. Itinago ko sa kanya ang ginawang pagpunta ng Tita Rossel mo sa akin dahil ayaw kong magulo ang relasyon nilang magkapatid at hindi na rin naman ako muling pinuntahan ng Tita mo. Pero nang ipanganak ka at makita ng Tita Rossel mo kung gaano kami kasaya ng mama mo, tuluyan na siyang nag bago. She begun hating everything hanggang sa kitlin niya ang sariling niyang buhay.”

Kita ni Brian kung papaano maglaro ang iba’t ibang emosyon sa mga mata ng kanyang ama. Naroon ang lungkot, galit, at panhihinayang.

“Pero hindi doon tinapos ng Tita Rossel mo ang lahat. Nag-iwan siya ng sulat. Sulat na puno ng paninisi sa mama mo at sa akin. Kami ang sinisi niya sa pagpapakamatay niya at sa pagkasira ng pamilya niya. Puno iyon ng pangungunsensiya at pangungundena. Binago niyon ang mama mo.”

Ibinuka niya ang kanyang bibig para subukang magsalita pero wala siyang makapang salita sa kanyang isipan. Ni hindi niya alam kung ano ang dapat niyang maramdaman.

“Alam kong narinig mo kagabi ang pagtatalo namin ng mama mo. At hindi kita masisisi kung galit na galit ka ngayon sa kanya dahil ako man, aaminin kong may galit rin akong nararamdaman sa mama mo dahil hanggang ngayon, hindi pa rin niya makita na sinadya iyon ng kapatid niya para sirain ang meron kami ng mama mo. At kaya ko ibinaahagi sa’yo ang buong katotohanan, because I want you to know where she’s coming from, Brian. Baka sakaling maintindihan mo siya kung malalaman mo ang lahat-lahat.”

“H-Hindi ko alam.” Ang naguguluhan niyang naisatinig.

“Alam kong hindi ganoon kadali, anak. Pero sana kahit kaunti lang, mabawasan ng mga nalaman mo ngayon ang galit na meron ka para sa kanya. Hindi ko naman ito hinihiling sa’yo dahil kinukonsenti ko ang mama mo kung hindi dahil ayaw kong tuluyan kang lamunin at baguhin ng galit mo sa kanya.”

Itutuloy: